Δεν μπορείς να επαναλάβεις τα πράματα που ζήσαμε μαζί. Δεν μπορείς να τα αντικαταστήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις.
Κι ό,τι άσχημο κι αν έγινε, θα θυμάσαι πάντα μόνο τα καλά μας
.
Η μουσική που με έβαλες να ακούσω, και με έκανες να νοιώθω να σε ερωτεύομαι όλο και πιο βαθιά που προσπαθούσες να με αποκοιμήσεις εκείνο το βράδυ, όσο λάιβ κι αν την ακούσεις, όσο κι αν ανατριχιάσεις δίπλα της, τίποτε δεν θα είναι τόσο κοντινό με όσα κάναμε μαζί, με όσα δώσαμε ο ένας στον άλλο.
Γιατί μπορεί να μου έδωσες μουσικές, σου έδωσα όμως ψυχή από τη δική μου. Και δεν θα μπορείς να δώσεις πάρακατω γιατί είναι δικιά μας. Όση μουσική κι αν δώσεις, όση ψυχή κι αν σου δώσουν, δεν θα πάρουν ποτέ τη θέση της δικής μου μέσα σου.
Το ξέρω πως έχω δίκαιο, γιατί γαμώ το ναι, δεν με αντικαθαστάς. Και ό,τι παρατηρώ με δικαιώνει.
Κι ας λένε πως ουδείς αναντικατάστατος.
Εγώ ξέρω.
5 σχόλια:
πολλα ωραίο Μουν μου.Τα κομμάτια που αλλάζουμε με καθε διαφορετικό άνθρωπο εν και εκείνα που μένουν που εκείνο τον άνθρωπο ξεχωριστα. Και νναι συμφωνω εν αναντικατάστατα
Καταλαβαίνω τη φάση.
καμιά φορά απορώ, άμαν μπορούμε να δώκουμε τόσα (διαφορετικά) κομμάθκια μας σε τόσο διαφορετικους αθρώπους...ποιοι τζιαι πόσον αληθινοί είμαστε με εμάς; ποιος εν ο αληθινός μας εαυτός.
(it's been a loooong day)
Αμαδρυάδα μου ευχαριστώ. Εγώ ξέρω τα, άλλοι εν ξέρω αν τα ξέρουν, αλλά έννα το μάθουν στην πορεία λογικά.
Δεσποσύνη, έννεν δύσκολο να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου άμα είσαι τζαι με τους άλλους. Εν πιο εύκολο παρά να μεν είσαι. Τζαι εν "λείφκουμε". Αναλωνόμαστε, ίσως. Αλλά εν θα λείψει κάτι που μέσα μας επειδή δίνουμε σε κάποιον. Τζαι ο αληθινός σου εαυτός εν θα χαθεί πού όσα κι αν "πάρεις" που κάποιον. Πιάνεις πράματα τζαι κάμνεις τα δικά σου. Διαμορφώνεσαι, όπως θα διαμορφώνεσουν μετά που μια "φλασιά" τύπου "κάτι πρέπει να κάμω με τη ζωή μου" ή "πρέπει να σκέφτουμαι πιο θετικά" ή "θέλω να είμαι καλύτερος άνθρωπος". Άμα κάμνεις κάποια πράματα ενσυνείδητα θεωρώ ότι πλέον έννεν ξένα, αλλά κομμάτι του εαυτού σου.
το να συνδυαζεις μουσικη με καταστασεις και προσωπα εν τοσο ομορφο. ακουεις το τραγουδι τζιε κατακλυζουν σε τα αισθηματα που εισιες τζιε τοτε. αλλα καποτε εν επωδυνο. τζιε εν πιο εντονο τοτε
Dreamer, εν ξέρω αν εν όμορφο. Μπορεί να προτιμούσα να μεν ελειτουργούσε με τούτο τον τρόπο η μνήμη. Μυρωδιές και μουσικές που διαλύονται γιατί χαλά αυτό που είχες συνδέσει μαζί τους.
Ίσως να ήταν ένα που τα πράματα που έννα θυσίαζα για να μεν έχω τούτον τον πόνο μετά. Γιατί όπως λαλείς, εν πιο έντονο τότε.
Δημοσίευση σχολίου