Ο Κολίνα και η Μάγια η μέλισσα.

Ο Κολίνα όπως τον βάφτισα με το που τον αντίκρισα, ήταν ο νυχτερινός φύλακας της εστίας μας στο Μονπελιέ. Ψηλός, φαλακρός, αμίλητος, αγέλαστος.

Παίζει οι 9 ελληνίδες της εστίας να είμασταν το πιο exciting πράμα που του συνέβη σε ολόκληρη του τη ζωή.

Κάθε νύχτα που λέτε, ο Κολίνα έκαμνε περιπολίες μες στην εστία τζαι εχτύπαν τες πόρτες με δύναμη ανάλογη του βαθμού φασαρίας που εθεωρούσεν ότι έκαμνες.
Αν έκλανες, εχτυπούσε την απαλά, αν εμιλούσες με ένα πλάσμα εχτύπαν δυνατά. Αν έβλεπες καμιά ταινία στο pc έσπαζε τζαι την πόρτα αν έθελε. Παραδόξως, μόνο τους δίπλα μου εν άκουε, που εν ξέρω τι εκάμναν αλλά θα μπορούσε να είχαν ολόκληρο συγκρότημα ντεθ μέταλ μέσα σε μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία.

Σε κάποια φάση, μετά που διάφορα όμορφα περιστατικά που ετύχαν μέσα σε τζείνη την κατά τα άλλα πολλά posh εστία, επήρα τζι εγώ τον αέρα τους τζαι απλά εσταμάτησα να απαντώ άμα εχτυπούσε η πόρτα σε περίεργες ώρες ενώ έκαμνα κάτι. Έπαιζα πελλό τζαι κανεί.

Μια μέρα εκάτσαμε με την Αλισαβού τζαι την άλλη την παλαβή την ακατονόμαστη τζι εθωρούσαμε χαζομάρες στο youtube, στυλ κομάτια που παλιές σειρές της τηλεόρασης, τραγουδάκια που παιδικές σειρές κλπ.
Σε κάποια φάση εκάτσαμε τζι ακούαμε το τραγουδάκι της μέλισσας της Μάγιας σε διάφορες γλώσσες. Τζαι χτυπά η πόρτα. Κλασσικά εν απαντώ καν.
Την επομένη, το βράδυ εντυθήκαμε, εσαστήκαμε να φκούμε έξω (είχαμε τζαι κλαπ, καλόοο!). Φκαίνουμε που την πόρτα μια μια, τζαι λαλούμε καλησπέρα και αντίο του Κολίνα. Έρκεται η σειρά μου, καλησπερίζω, τζαι λαλεί μου "ένα λεπτό, εσύ έβλεπες Μάγια τη Μέλισσα εψές;". Ψιλομανικώνουμαι αγαπητέ αναγνώστη, καταλαβαίνεις. Ήμουν έτοιμη να του την πω. Οι άλλοι δίπλα κάμνουν ολόκληρη συναυλία τζι εσένα ενόχλησε σε το "Μάαααγια- Μάααγια, Μάγιαααα...";
Απαντώ του απλά πως ναι.
Εν θα το πιστέψεις αναγνώστη μου. Τα ματούθκια του Κολίνα εγίναν λαμπούες, εφωτίστηκεν η φάτσα του, ήταν σαν το μωρό που του δείχνουν το ποδήλατο που του επιάσαν δώρο! Λαλεί μου με φωνή ούλλο συγκίνηση και ταραχή "πού ήβρες και βλέπεις τη Μάγια; Θέλω κι εγώ τόσα χρόνια να ξαναδώ αλλά δεν ξέρω πού να έβρω!"
Εννοείται ότι η φαουσαρκά ποδά εβιάζετουν να φύει -τζαι έτσι κι αλλιώς ΕΝΤΖΑΙ εξέχασα τες φορές που με νευριασετε δαμέσα δα!- (τζαι ήντα chance είχε να τον πιάσω κουβέντα στα γαλλικά ασπούμε;), είπα του ότι α, ήταν απλά το τραγούδι, εν εκοίταξα αν έχει και επισόδια, και έφυα.

Η αλήθεια που τότε είχαμε του τσας αδυναμία του Κολίνα. Εν μου ξαναχτύπησε ούτε την πόρτα, ίσως να βοήθησε και τούτο.
Πάντως τελευταία νύχτα πριν φύουμε εκατεβήκαμε τζι εζητήσαμε του να φκάλουμε φωτογραφία μαζί του τζαι εδέχτηκε, επόζαρε, τζαι μάλιστα εχαμογελούσε.

Κολίνα, μπορεί να μεν έχω ιδέα to this day τι εν το πραγματικό σου όνομα αλλά ελπίζω να είσαι χαρούμενος τζαι να γελάς νακκουρούιν παραπάνω, ό,τι τζι αν κάμνεις σήμερα.
Αφιερώνω σου το: