Τρων τα γουρούνια Πίκ(λ)α;

Εκληρώθηκα να είμαι η Πίκα (ή η πίκλα) του πιο ανυπόμονου ζώου του μπλογκικού βασιλείου μας απ' ότι φαίνεται.

Δεν είχα σκοπό να τη βασανίσω οπότε μόλις ήβρα λίη ώρα ετοίμασα το ποστάκιον τούτο.

Αγαπημένη Γουρουνέλλα,

όπως είπες κι εσύ μας τα έχεις πει όλα. Έτσι κι εγώ λέω να ρωτήσω κυρίως άσχετες ερωτήσεις για σένα, για να δεις ότι δεν μας τα έχεις πει πραγματικά όλα, και να αποφασίσεις ότι θα συνεχίσεις να γράφεις.

Όλα όλα τα έχω πει. Τίποτα δεν έχω αφήσει. Τα εσώψυχά μου έχω βγάλει, όλα τ' άλλα είναι μουσκουρούθκια που λέει και η μάμα μου.

Το σχετικό:

-Τι είναι αυτό που θα δυσκολευτείς παραπάνω  να εγκαταλείψεις από την τωρινή σου ζωή όταν (με το καλό) γίνεις μανούλα; Μιλώ για καθημερινότητά σου αλλά και κάτι σε...υλικό.
Πραγματικά προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που θα δυσκολευτώ να το αφήσω αλλά δεν βρίσκω. Θα είναι τόσο μεγάλη η χαρά μου, που όλα τα άλλα θα είναι ασήμαντα και μηδαμινά. Με βρίσκεις μπανάλ? Αν με διαβάζεις όλα αυτά τα χρόνια που γράφω, θα έχεις καταλάβει το μέγεθος της επιθυμίας μου. Σκέφτομαι ότι αυτό που πιθανόν θα μου λείψει, εάν εισακουστεί ποτέ η επιθυμία μου, είναι τα ταξίδια. Αλλά και πάλι μπορεί να είμαι με το σακίδιο και το παιδί στον ώμο, και να ταξιδεύω. Την ταλαιπωρία δεν τη φοβάμαι, αυτό που φοβάμαι είναι εάν θα τα αντέχει η τζέπη μου. Όσο όμως αντέχει θα γυρνοβολάμε οικογενειακώς.

Χαμένη ερώτηση, αφού ήξερα την απάντηση μέσα μου, τι την έκαμα;

Τα θεωρητικά:

-Τι σε τρόμαζε πιο πολύ σε όλη σου τη ζωή και ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ζωής σου που θα τη θυμάσαι για πάντα;

Αυτό που με τρομάζει, είναι μήπως δεν γίνω μάνα... Αυτό αρκεί, ας μην το αναλύσω άλλο.
 

Αγαπημένες στιγμές στη ζωή μου έχω πολλές. Όταν γεννήθηκαν ο βασιλιάς και η πριγκιπέσσα μου, όταν ταξιδεύω, όταν ποδηλατώ (τις κατηφόρες), χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπό μου, ανεμίζουν τα μαλλιά και νιώθω ότι πρωταγωνιστώ σε ταινία (όχι ότι και ότι ταινία, ρομαντική κομεντί), όταν έπαιρνα το πτυχίο μου, όταν τα πρωτόφτιαξα με το λιοντάρι. Επίσης να σου πω ότι μία στιγμή που έχει μείνει στη μνήμη μου πολύ έντονα είναι όταν είχαμε πάει με τον Μεξικανό στο Σάλτζμπουργκ. Με κρατούσε αγκαλιά σαν κοάλα (ξέρεις, εγώ σκαρφαλωμένη πάνω του), περνούσαμε τη γέφυρα, ψιλοέβρεχε και μου τραγουδούσε το you are too good true to be true. Πως να μην το κόψω για Μεξικό μετά; Με είχε ρίξει το γκομενάκι. Πολλές αγαπημένες 

και ευτυχισμένες στιγμές, και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλες.

Τα καλύτερα να σου έρθουν αγαπημένο ζωάκι!

-Πιστεύεις ότι η πρώτη εντύπωση αρκεί για να σχηματίσεις μια σωστή εντύπωση για κάποιον; Δίνεις δεύτερες ευκαιρίες; 

Και δεύτερες και τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες δίνω. Δίνω τόσες πολλές ευκαιρίες που μπορεί να χαρακτριστώ και θύμα. Αλλά δεν βαριέσαι, σιγά, τζάμπα είναι οι ευκαιρίες. Όσον αφορά τις εντυπώσεις, κοίτα γενικά δεν κάθομαι να σκεφτώ μου αρέσει ή δεν μου αρέσει ο άλλος όταν τον πρωτογνωρίσω. Μπορεί να μην είναι στα καλά του ο άνθρωπος και να είναι αντικοινωνικός. Μπορεί να είναι αρρωστούλης και να τον πονάει το στομαχάκι του, δεν θα του κόψω και την καλημέρα. Μπορεί να τον έχει ξετρελάνει το μπρίο και το ταμπεραμέντο μου και να θέλει να μου κάνει εντύπωση, δεν πάει να πει πως είναι και σούπερ ντούπερ τύπος. Η πρώτη εντύπωση δεν είναι αρκετή για να σχηματίσω μία ολοκληρωμένη εικόνα για τον άλλο. Μπορεί η πρώτη εντύπωση να με βοηθήσει να κάνω ένα πρώτο περίγραμμα αλλά μέχρι εκεί.

Τι καλό πλάζμα...μικρότερη ίσως δεν το έκανα, αλλά πλέον δίνω ευκαιρίες, αν και μέσα μου κρατώ την εικόνα που είχα από την πρώτη φορά... Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, φαντάζομαι υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις...

Τα χαζά:

-Τι έχεις μέσα στη τσάντα σου τώρα; Αν θέλεις στείλε και φωτογραφία.

Έχω το πορτοφόλι (άδειο ως επί το πλείστον), την κάρτα νοσηλείας του νοσοκομείου, τα κραγιόν μου (κόκκινο, που δεν το έχω φορέσει παρά μόνο μία φορά, αλλά το κουβαλάω μην με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω, μολύβι και στυλό (ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί να υπογράψεις ένα αυτόγραφο,  ένα γεροδεμένο στήθος ρε παιδί μου), σερβίετες και ταμπόν, διαβατήριο (γιατί μπορεί να μου την δώσει και να φύγω απευθείας για αεροδρόμιο. Το χω βασικά γιατί μου δίνει την αίσθηση της φυγής), ένα πορτοκάλι έχω και ένα snack bar (έχουν ξεμείνει από την Παρασκευή), τα γυαλιά του ήλιου, υγρό των φακών, παστίλιες για το λαιμό, κρέμα για τα χέρια και κολλύριο. Αυτά τα λίγα.
Να φοράς και το κραγιόν σου ρε! Ξέρεις, τα Χριστούγεννα που ήμουν Θεσσαλονίκη μου έκανε εντύπωση πόσες κοπέλλες φορούσαν έντονα κραγιονάκια από το πρωί, και πόσο πιο όμορφες τις έκανε όλες! Σύμπτωση αλλά κι εγώ είχα ένα πορτοκάλι όλη εκείνη τη μέρα μες στη τσάντα μου που είχε ξεμείνει!

-Ποιό είναι το αγαπημένο σου φαί;

Αγαπημένο φαγητό.. Αυτά είναι πολλά γιατί είμαι και μεγάλη γουρούνα ως γνωστόν. Επίσης έχω να σου πω ότι όταν δεν φάω κρέας νιώθω μία αδυναμία, δεν χορταίνω ρε παιδί μου. Σουβλάκια, οφτά, κουπέπια, μπιφτέκια, κεφτέδες, κινέζικα, λιβανέζικά, ινδικά, γιαπωνέζικα, you name it δεν βγάζω σκάρτο.

Θα πάμε για φαί; Εγώ το κρέας γενικά και αόριστα δεν το πολυπάω, μεγάλη ιδιοτροπία μιλούμε, αλλά είμαι φαταουλάκι, συνονόματη γουρούνα σου λέω!

-Ποιο είναι το πιο αγαπημένο ρούχο/παπούτσι/τσάντα/κλπ που έχεις και γιατί;

Αγαπημένα ρούχα, παπούτσια κτλ είναι αναλόγως καιρού, διάθεσης και εποχής. Βασικά αγαπημένο κάθε φορά είναι κάθετι καινούριο που αγοράζω κατά καιρούς. Το φοράω, σαν παιδί καθημερινά, λες και δεν έχω άλλα ρούχα, μετά το βαριέμαι και πτου ξανά και απ' την αρχή.

Εδώ θα σου ομολογήσω ότι περίμενα κάτι πιο συναισθηματικό. Να μου πεις για κανένα ρούχο που κληρονόμησες, κανένα πανάρχαιο τοπ, κάτι που εφορούσες όταν έγινε κάτι... Αλλά τωρά που το σκέφτουμαι τούτο το παιδάκι που βγάζεις που μέσα σου σε κάποια πράματα εν λογικό να εκφράζεται και σ'αυτά!

Γουρουνέλλα μου καλή, σε ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου, και μην το κλείσεις το μπλογκ σου ρε. Πες μας άλλα, πες μας για κανένα καλό φαί, πες μας για ταξίδια, πες μας για άλλα αν δεν θες να μας πεις τα ίδια! Κρίμα να σε χάσουμε από τη γειτονιά μας! :)

Φιλάκια πολλά!