Ο Νίντζα

Μιλήσαμε όλοι για τες στιγμές μας του 2012, πριν αλλάξει ο χρόνος.
Εγώ απλά θέλω να αφιερώσω ένα ποστ σε κάτι άψυχο που κατάφερε να καταλάβει έκταση που ζωντανά πλάσματα δεν καταλαβάνουν στην ψυχή μου.
Η 31 Δεκεμβρίου 2012 ήταν η τελευταία μέρα που κυκλοφόρησε ο Νίντζα μας. Ο Νίντζα μας ήταν το οικογενειακό μας αυτοκίνητο από τότε που γεννήθηκα μέχρι πριν  2-3 χρόνια που αγοράσαμε καινούργιο οικογενειακό αυτοκίνητο.
Ο Νίντζα ήταν ένα Ισούζου Τρούπερ. Είχε έρθει στη ζωή της οικογένειάς μας όταν ο πατήρ ήταν ακόμα χίππι ιν μάιντ, πολλά ήρεμος αλλά και ανήσυχο πνεύμα ταυτόχρονα, όταν αλώνιζε στες εξοχές, όταν ένοιωθε ότι η ζωή του εν μπροστά του, όταν ένοιωθε ότι τα καλύτερα χρόνια είναι αυτά που έρχονται.
Ήρθε για να τραβά το τροχόσπιτο, για να πηγαίνει στο χωράφι, για να πηγαίνει εκεί όπου δεν πήγαινε ο δρόμος, για να μας πηγαίνει άνετα διακοπές σε εξοχικά σε βουνό, στην Πάφο, στη θάλασσα, με όλα μας τα υπάρχοντα φορτωμένα μέσα. Για να χωρά τους 4 μας, συν 2-3 άτομα άλλα που θέλαμε να πάμε όλοι μαζί.
Θυμούμαι τα ταξίδια μας που ακούαμε κασέτες της Αρβανιτάκη και τραγουδούσαμε όλοι μαζί δυνατά, να κοροϊδεύουμε τη μαμά ότι είναι παράφωνη, να συνειδητοποιούμε εμείς ότι η φωνή μας δεν είναι τόσο καλή όσο νομίζουμε. Θυμούμαι να τσακώνουμαι με την μικρή Ρόσα και να μας απειλούν ότι θα μας κατεβάσουν από το αυτοκίνητο να μείνουμε μες στο δρόμο, στη μέση του πούποτε. Θυμούμαι να σταματούμε στο δρόμο να τραβήσουμε κόσμο που έπεσε ο τροχός του σε γκρεμό, που έμεινε το αυτοκίνητο του, που εβόλησε κάπου. Θυμούμαι τα μαθήματα οδήγησης που έκαμνα όταν πήγαινα με τη μάνα να πάρουμε την αδερφή από τα φροντηστήρια όταν ερχόμουν από τις σπουδές μου. Θυμούμαι το καλυμμένο με χιόνι κάποιο χειμώνα στο χωριό. Θυμούμαι που εκάθετουν ο σκύλλος μας στα πόδια της μάμμας κάτω που το κλιματιστικό και ετάτρασσε μόνο μια φορά σε ούλλη τη διαδρομή για Πάφο και η μάμμα μου αντινάσσετουν ίσια πάνω. Θυμούμαι που επροσπάθαν η γιαγιά μου να μπει μέσα τζαι να κατεβεί, τζαι επειδή ήταν ψηλό αυτοκίητο εχρειάζετουν βοήθεια...
Ο Νίντζα μας ήταν πιστός για ούλλα τούτα τα χρόνια. Επροσέχαμεν τον, τζαι επρόσεχε μας.
Ήθελα να ντυθώ μια φορά με καρό πουκαμισούι, τζαι ψάθινο καπέλο τζαι να κάμω γυρό με την αδερφή μου μες στη Λευκωσία. Εν το εκάμαμε ποτέ τελικά μαζί...
Τζαι τωρά ο Νίντζα μας εφκήκε στη σύνταξη. Εκουράστηκε, επολλύναν τα έξοδα του, ήρταν τα γεράματα...
Οπότε αφιερώνω το ποστάκι τούτο στον Νίντζα μας για τες όμορφες στιγμές που έχω στο μυαλό μου...