Ναι, 12η.
Έχει 12 χρόνια που γίνεται, κι έχει 12 χρόνια που θέλω να πάω. Και πρώτη φορά εκατάφερα τα φέτος.
Για διάφορους λόγους, η Λεμεσός εν πολλά πιο εξελιγμένη σε θέματα χορού ειδικά, από ότι η Λευκωσία. Παίζουν ρόλο οι ξένοι, παίζει ρόλο η οργάνωση που από ότι ξέρω εξεκίνησε πρώτα στη Λεμεσό, παίζει ρόλο που το θέατρο Ριάλτο επαραχωρήθηκε δωρεάν για έτσι σκοπούς και μπορεί να υπάρξει ένα σπίτι για τες δραστηριότητες τούτες.
Εκατάφερα να πάω την τελευταία μέρα μόνο, εχτές και φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια. Φυσικά εν εμπορούσαμε να είμαστε σίγουροι αφού επουλιούνταν εισιτήρια για τις 3 μέρες και κάποιοι που τζίνουν που είχαν αγοράσει εν θα έρχονταν.
Άρα επεριμέναμεν.
Οι 2 ήβραν εισιτήρια από κάποιον γνωστό τους που εκρατούσε, εγώ ήβρα που το ταμείο.
Έκατσα στον εξώστη, ως συνήθως αντί να ξεκινήσει 8:30, εξεκίνησε 9 παρά και ακόμα ο κόσμος εμάσhιετουν να κάτσει. Τζαι τελικά δεν ήταν εντελώς γεμάτο το θέατρο.
Πρώτα από όλα έσυνειδητοποίησα ότι έκατσα δίπλα από την οικογένεια μιας χορεύτριας. Εγώ ήξερα 2 από τους χορευτές και 1 χορογράφο.
Πίσω μας εκάθουνταν κάτι μωρά του σχολείου. Εν εκατάλαβα γιατί ήρταν, η μια κορούδα έπιανε σημειώσεις, οι αρσενιτζίοι εφύαν σε κάποια φάση πριν το διάλειμμα, τζαι ΠΡΙΝ το διάλειμμα απλά εμιλούσαν δυνατά συζητώντας ότι η μια χορογραφία ήταν χάλια, ότι τι κάμνει έτσι τζίνος τζιαμέ, ότι ήνναμπου εκατάλαβες εσύ τωρά κλπ. Τζαι οι γονείς και ο σύζυγος της χορεύτριας της μιάς να εν δίπλα τζαι να ακούν.
Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα να μην είναι του γούστου σου τούτο το πράμα. ΑΛΛΑ: γιατί ήρτες, τζαι γιατί εν μπορείς να σεβαστείς τον καλλιτέχνη τζαι το κοινό, να κάμεις υπομονή να τελειώσει τζαι να πεις τες απόψεις σου στους παρέες σου μετά, μακριά που τον κόσμο που πολλά πιθανόν να έχει καποια σχέση με την όλη υπόθεση;
Τέλοσπαντων.
Απλά για να κάμουμε και μια σύντομη παρουσίαση, να σας πω τι είδα.
Πρώτη ήταν η χορογραφία του Χάρη Κούσιου με χορεύτρια την Έμυ Κορφιά. Could be Anyone, 10'. Περιποιημένη και αισθητικά ικανοποιητική δουλειά, με κουστούμια του Filep Motwary, με ένα πολύ συμμαζεμένο κόνσεπτ. Όμορφη δουλειά, αλλά προσωπικά περίμενα ότι θα ξεκινούσε με μια εισαγωγή έτσι δυναμική (ήταν πολύ δυνατό), και θα συνέχιζε κάπως πιο λυρικά. Τελικά μου φάνηκε αρκετά στατικό και ένοιωσα ότι τα 10 λεπτά ήταν αρκετά.
Μετά έχουμε το κομμάτι Καμία Γη, 20', σε χορογραφία Αριάνας Οικονόμου, με ερμηνευτές τους Limor Ziv, Ivica Bago και Αλεξία Νικολάου. Το κόνσεπτ δεν το κατάλαβα. Δεν μου φάνηκε να έχει συνοχή και δεν κατάλαβα πώς θα το εξηγούσε η χορογράφος. Το κομάτι περιείχε και βίντεο προβολή και αυτό με δυσκόλευε ακόμη περισσότερο στο να καταλάβω τι ήθελε να πει. Οι χορευτές ήταν και οι 3 πολύ καλοί αν και δεν κατάλαβα τους ρόλους τους. Ο Ivica Bago κάτι πήγε να πει, αλλά οι υπόλοποι δεν ξέρω. Τουλάχιστον είχαμε 20 λεπτά χορού και όχι κόνσεπτ!
Τρίτο μέρος η Εύη Δημητρίου με το Unusual Suspects, 20'. Εδώ ίσως να είχαμε για θέμα τον χορό, αλλά τελικά χορό επαγγελματικό δεν είδαμε. Πολύ τολμηρό βήμα που δυστυχώς, για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα πώς είχε θέση στην όλη διοργάνωση. Πιο πολύ θύμιζε κομμάτι stand up comedy παρά χορογραφία. Η δημιουργός και ερμηνεύτρια βγαίνει μέσα από τον κόσμο και αναζητά νέες γνωριμίες μέσα από το κοινό. Ανεβάζει 3-4 άτομα στη σκηνή και στο τέλος όσοι θέλουν ανεβαίνουν στη σκηνή και χορεύουν όλοι μαζί ό,τι παίζουν οι μουσικοί εκείνη την ώρα. Γελάσαμε, ήταν ένα ανάλαφρο κομμάτι, αλλά είπαμε, γιατί να είναι στην πρατφόρμα σύγχρονου χορού δεν το ξέρω.
Τέταρτο μέρος ήταν το τρεις Χιλιάδες Λέξεις, 20', της Χλόης Μελίδου, όπου ερμήνευσαν η ίδια η χορογράφος, η Julie Brendle, η Μάγια Μηνά και η ηθοποιός Μαρίνα Βρόντη. Το κομάτι περιείχε αποσπάσματα από τα έργα "ο δράκος τζι η βασιλοπούλα", "διηγήσεις με δράκους", "το βασιλόπουλλον της βενεδιάς" κλπ. Πάλι ήταν αρκετά δυνατές οι ερμηνείες, αλλά δεν κατάλαβα τη σχέση με το θεατρικό μέρος.
Στο τελευταίο μέρος έπρεπε να φύγω γιατί ξημέρωνε Δευτέρα κι έχουμε καισχολείο δουλειά. Είχα ταξιδέψει μέχρι τη Λεμεσό και πίσω με τη δασκάλα μου και τον άντρα της οπότε μπορέσαμε να συζητήσουμε και λίγο ότι είδαμε. Πάνω κάτω τα ίδια είπαμε οπότε δεν νοιώθω πλέον και τόσο shallow όταν λέω ότι δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα, αφού δεν είμαι και σίγουρη ότι υπήρχε κάτι που έπρεπε να καταλάβω!
Νομίζω το πρόβλημα με τα καλλιτεχνικά τούτου του είδους στην Κύπρο είναι ότι προσπαθούν όλοι να δημιουργήσουν κάτι βαθύ, κάτι βαθυστόχαστο, κάτι με κόνσεπτ, και τελικά παρουσιάζουν ΚΥΡΙΩΣ κόνσεπτ και είτε δεν βλέπουμε χορό, είτε βλέπουμε μόνο κόνσεπτ. Τουλάχιστον αφού θα παρουσιαστεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προηγηθεί μια παρουσίαση πώς καλλιεργήθηκε η ιδέα για το κάθε κομμάτι. Ή έστω μετά. Είμαι άπειρα tempted να στείλω mail σε όλους τους δημιουργούς να τους ρωτήσω πώς και τι και γιατί, για να δω πόσο μακριά έπεσα.
Τέλοσπαντων, γενικά χάρηκα που αξιώθηκα να πάω, και ελπίζω ότι θα ξεκινήσω να πηγαίνω και σε άλλα events. Χάρηκα που είχε τόσο κόσμο, που υπήρχε προσέλευση, χάρηκα που οι συμμετοχές είναι περισσότερες, που γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις στην Κύπρο και ελπίζω ότι απλά θα γίνουν καλύτερα τα πράματα σύντομα και στη Λευκωσία.
Έχει 12 χρόνια που γίνεται, κι έχει 12 χρόνια που θέλω να πάω. Και πρώτη φορά εκατάφερα τα φέτος.
Για διάφορους λόγους, η Λεμεσός εν πολλά πιο εξελιγμένη σε θέματα χορού ειδικά, από ότι η Λευκωσία. Παίζουν ρόλο οι ξένοι, παίζει ρόλο η οργάνωση που από ότι ξέρω εξεκίνησε πρώτα στη Λεμεσό, παίζει ρόλο που το θέατρο Ριάλτο επαραχωρήθηκε δωρεάν για έτσι σκοπούς και μπορεί να υπάρξει ένα σπίτι για τες δραστηριότητες τούτες.
Εκατάφερα να πάω την τελευταία μέρα μόνο, εχτές και φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια. Φυσικά εν εμπορούσαμε να είμαστε σίγουροι αφού επουλιούνταν εισιτήρια για τις 3 μέρες και κάποιοι που τζίνουν που είχαν αγοράσει εν θα έρχονταν.
Άρα επεριμέναμεν.
Οι 2 ήβραν εισιτήρια από κάποιον γνωστό τους που εκρατούσε, εγώ ήβρα που το ταμείο.
Έκατσα στον εξώστη, ως συνήθως αντί να ξεκινήσει 8:30, εξεκίνησε 9 παρά και ακόμα ο κόσμος εμάσhιετουν να κάτσει. Τζαι τελικά δεν ήταν εντελώς γεμάτο το θέατρο.
Πρώτα από όλα έσυνειδητοποίησα ότι έκατσα δίπλα από την οικογένεια μιας χορεύτριας. Εγώ ήξερα 2 από τους χορευτές και 1 χορογράφο.
Πίσω μας εκάθουνταν κάτι μωρά του σχολείου. Εν εκατάλαβα γιατί ήρταν, η μια κορούδα έπιανε σημειώσεις, οι αρσενιτζίοι εφύαν σε κάποια φάση πριν το διάλειμμα, τζαι ΠΡΙΝ το διάλειμμα απλά εμιλούσαν δυνατά συζητώντας ότι η μια χορογραφία ήταν χάλια, ότι τι κάμνει έτσι τζίνος τζιαμέ, ότι ήνναμπου εκατάλαβες εσύ τωρά κλπ. Τζαι οι γονείς και ο σύζυγος της χορεύτριας της μιάς να εν δίπλα τζαι να ακούν.
Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα να μην είναι του γούστου σου τούτο το πράμα. ΑΛΛΑ: γιατί ήρτες, τζαι γιατί εν μπορείς να σεβαστείς τον καλλιτέχνη τζαι το κοινό, να κάμεις υπομονή να τελειώσει τζαι να πεις τες απόψεις σου στους παρέες σου μετά, μακριά που τον κόσμο που πολλά πιθανόν να έχει καποια σχέση με την όλη υπόθεση;
Τέλοσπαντων.
Απλά για να κάμουμε και μια σύντομη παρουσίαση, να σας πω τι είδα.
Πρώτη ήταν η χορογραφία του Χάρη Κούσιου με χορεύτρια την Έμυ Κορφιά. Could be Anyone, 10'. Περιποιημένη και αισθητικά ικανοποιητική δουλειά, με κουστούμια του Filep Motwary, με ένα πολύ συμμαζεμένο κόνσεπτ. Όμορφη δουλειά, αλλά προσωπικά περίμενα ότι θα ξεκινούσε με μια εισαγωγή έτσι δυναμική (ήταν πολύ δυνατό), και θα συνέχιζε κάπως πιο λυρικά. Τελικά μου φάνηκε αρκετά στατικό και ένοιωσα ότι τα 10 λεπτά ήταν αρκετά.
Μετά έχουμε το κομμάτι Καμία Γη, 20', σε χορογραφία Αριάνας Οικονόμου, με ερμηνευτές τους Limor Ziv, Ivica Bago και Αλεξία Νικολάου. Το κόνσεπτ δεν το κατάλαβα. Δεν μου φάνηκε να έχει συνοχή και δεν κατάλαβα πώς θα το εξηγούσε η χορογράφος. Το κομάτι περιείχε και βίντεο προβολή και αυτό με δυσκόλευε ακόμη περισσότερο στο να καταλάβω τι ήθελε να πει. Οι χορευτές ήταν και οι 3 πολύ καλοί αν και δεν κατάλαβα τους ρόλους τους. Ο Ivica Bago κάτι πήγε να πει, αλλά οι υπόλοποι δεν ξέρω. Τουλάχιστον είχαμε 20 λεπτά χορού και όχι κόνσεπτ!
Τρίτο μέρος η Εύη Δημητρίου με το Unusual Suspects, 20'. Εδώ ίσως να είχαμε για θέμα τον χορό, αλλά τελικά χορό επαγγελματικό δεν είδαμε. Πολύ τολμηρό βήμα που δυστυχώς, για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα πώς είχε θέση στην όλη διοργάνωση. Πιο πολύ θύμιζε κομμάτι stand up comedy παρά χορογραφία. Η δημιουργός και ερμηνεύτρια βγαίνει μέσα από τον κόσμο και αναζητά νέες γνωριμίες μέσα από το κοινό. Ανεβάζει 3-4 άτομα στη σκηνή και στο τέλος όσοι θέλουν ανεβαίνουν στη σκηνή και χορεύουν όλοι μαζί ό,τι παίζουν οι μουσικοί εκείνη την ώρα. Γελάσαμε, ήταν ένα ανάλαφρο κομμάτι, αλλά είπαμε, γιατί να είναι στην πρατφόρμα σύγχρονου χορού δεν το ξέρω.
Τέταρτο μέρος ήταν το τρεις Χιλιάδες Λέξεις, 20', της Χλόης Μελίδου, όπου ερμήνευσαν η ίδια η χορογράφος, η Julie Brendle, η Μάγια Μηνά και η ηθοποιός Μαρίνα Βρόντη. Το κομάτι περιείχε αποσπάσματα από τα έργα "ο δράκος τζι η βασιλοπούλα", "διηγήσεις με δράκους", "το βασιλόπουλλον της βενεδιάς" κλπ. Πάλι ήταν αρκετά δυνατές οι ερμηνείες, αλλά δεν κατάλαβα τη σχέση με το θεατρικό μέρος.
Στο τελευταίο μέρος έπρεπε να φύγω γιατί ξημέρωνε Δευτέρα κι έχουμε και
Νομίζω το πρόβλημα με τα καλλιτεχνικά τούτου του είδους στην Κύπρο είναι ότι προσπαθούν όλοι να δημιουργήσουν κάτι βαθύ, κάτι βαθυστόχαστο, κάτι με κόνσεπτ, και τελικά παρουσιάζουν ΚΥΡΙΩΣ κόνσεπτ και είτε δεν βλέπουμε χορό, είτε βλέπουμε μόνο κόνσεπτ. Τουλάχιστον αφού θα παρουσιαστεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προηγηθεί μια παρουσίαση πώς καλλιεργήθηκε η ιδέα για το κάθε κομμάτι. Ή έστω μετά. Είμαι άπειρα tempted να στείλω mail σε όλους τους δημιουργούς να τους ρωτήσω πώς και τι και γιατί, για να δω πόσο μακριά έπεσα.
Τέλοσπαντων, γενικά χάρηκα που αξιώθηκα να πάω, και ελπίζω ότι θα ξεκινήσω να πηγαίνω και σε άλλα events. Χάρηκα που είχε τόσο κόσμο, που υπήρχε προσέλευση, χάρηκα που οι συμμετοχές είναι περισσότερες, που γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις στην Κύπρο και ελπίζω ότι απλά θα γίνουν καλύτερα τα πράματα σύντομα και στη Λευκωσία.
9 σχόλια:
Βασικά ήταν να χορέψω τζι εγώ αλλά επόνεν με πολλά ο κουτεπιές μου :Ρ
λαλείς μου με τρόπο ότι σας έπρησα με το χορό τωρά; γιατί έντζαι πιάννω τα εύκολα τούτα τα χιντς εγώ. :p
(τον άτιμο τον κουτεπκιέ)
οκ, μόλις εσκέφτηκα κυπραία χορεύτρια να παίζει του μωρού τζαι να του λαλεί "κούτεπκιέ, κοΥτεπκιέ" α λα "κουπεπέ, κουπεπέ (μακαρόνια με φιδέ)"
φέτος δεν το είδα αλλά πέρσι που το είδα ακόμα έχω εφιάλτες, όπως είπες κι εσύ δεν είδα πουθενά χορό και δεν είμαι και του χορού οπότε...
σε τούτο:
"Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα να μην είναι του γούστου σου τούτο το πράμα. ΑΛΛΑ: γιατί ήρτες, τζαι γιατί εν μπορείς να σεβαστείς τον καλλιτέχνη τζαι το κοινό, να κάμεις υπομονή να τελειώσει τζαι να πεις τες απόψεις σου στους παρέες σου μετά, μακριά που τον κόσμο που πολλά πιθανόν να έχει καποια σχέση με την όλη υπόθεση;"
συμφωνώ απόλυτα και είναι και μένα η μεγάλη μου απορία!
αν ήταν Λευκωσία ήταν να πάω αλλά Λεμεσό εβαρκούμουν να οδηγήσω..
κάμνουν και στην Λευκωσία κάτι..
Συμφωνώ απόλυτα με το ποστ ! Τούτο με τον κόσμο που πάει κάπου τζαι εν σιωπά ή μασουλά ή σχολιάζει ή αφήνει κινητά ανοιχτά να ακούεται η Μάρω Λύτρα όταν χτυπά...Είναι ότι χειρότερο. Επίσης: υποτίθεται ότι όταν πας να δεις μια έκθεση φωτογραφικής,μια παράσταση χορού,θεάτρου κλπ,οι καλλιτέχνες εκφράζουν τις απόψεις τους και τους λόγους που τους οδήγησαν στη δημιουργία του έργου τους στο πρόγραμμα..Αν τζαι έσσει τζαιρό να πάω κάπου,να πιάσω πρόγραμμα τζαι να γράφει ουσιαστικά πράματα.Μόνο ξερωγωνικές αρλούμπες. Αλλά βέβαια είναι και το άλλο, ότι πολλοί θεωρούν επιτυχία το να σε κάμουν εσένα να παιδεύκεσαι ώσπου να καταλάβεις...Btw hello,διαβάζω σε καιρό αλλά σήμερα ήταν σαν να έγραψα εγώ το ποστ οπότε είπα να σχολιάσω κιόλας.. ;p
λες να τους αναγκάσαν από κανένα σχολείο καμιά σχολή και πήγαν; άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου dear.
ούφ!, δεν είναι ότι δεν είχε κανένα κομμάτι χορό, απλά το ένα κομμάτι ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς σκέφτηκαν να το παρουσιάσουν εκεί. τα άλλα απλά δεν είχαν λογική ορατή, ή ήταν πολύ λίγο το χορευτικό.
δεν έχω εφιάλτες, απλά απογοητεύτηκα γιατί σε σχέση με πράματα που είδα πριν 10 χρόνια, ήταν πολλά λίο, ενώ νομίζουν ότι εν πολλά μπροστά....
για το άλλο....χωρκαθκιόν. απλά.
Ράνια, ναι, έχει και στη Λευκωσία πράματα, αλλά και λόγω μη παραχώρησης χώρου προς το παρόν, είναι πολύ λιγότερα τα πράματα...
Μισσ Ι, καλώς σε! Ακριβώς! Δεν μπορώ τούτα τα presentations που είναι anything BUT presentation της δουλειάς. Παίζουμεν το κονσέπσhιουαλ και βαθυστόχαστοι και στο τέλος... τραχανάς!
Μάνα, η μια η μιτσιά έγραφε κιόλας κάτι σημειώσεις, αλλά τζίνη ήταν η μόνη που δεν επαραπονήθηκε τζαι δεν έκαμνε πολύ καρκασhιαλλίκι. Οι άλλοι ούλλοι ήταν οι πρήχτηδες.... εν εκατάλαβα...
Η πιο ωραία μέρα ήταν μακράν το Σάββατο! ΑΝ έχω χρόνο θα γράψω κάτι!
χχ
Δημοσίευση σχολίου