Το ανύπαρκτο ρεζίλι της ζωής μου

Ήταν να κάμω ποστ με τίτλο το κωλομέρι έτσι για να συνεχίσει η σειρά με τον κώλο και την πουλλού...αλλά τελικά αρκέψαν τα ρεζιλλίκια σας τζαι είπα εν χρειάζεται.

Τα ποστ σας με τα ρεζιλλίκκια εν πολλά κκουλ, τζαι όποιο διαβάσω προσπαθώ να σκεφτώ κάτι ανάλογο ή μη που να μου έτυχε...

Κάποια πράματα σίουρα θα μου ετύχαν που ήμουν πιο μιτσιά, αλλά όπως είπα κάποιου, πρέπει να είπα τόσες φορές ότι δεν εγίναν που επίστεψα το τζαι μόνη μου τζαι πλέον εν σάννα τζαι εν έγινε ποττέ τίποτε. Γι'αυτό δεν θυμούμαι τίποτε.

Μα εν δυνατόν να μεν έτυχε τιποτε πιο πρόσφατο να το θυμούμαι ρε παιδί μου;
Ναι...μπορεί να είναι δυνατόν...

Εσυνηδητοποίησα, θκιεβάζοντας τα δικά της Πρασινάδας, ότι άμα εβρέθουμουν σε μια περίσταση όπου ενόμιζα ότι ήταν  να γίνω ρεζίλι, απλά απέφευγα τα δύσκολα.

Όταν ήμουν δημοτικό ήταν της μοδός τα γενέθλια στο μπόουλινγκ, τζαι ούλλοι επαίζαν τζαι μπόουλινγκ. Εγώ αντρέπουμουν τζαι εν έπαιζα.
Ο δάσκαλος της γυμναστικής έβαλλε μας να κάμνουμε ασκήσεις και μετά να παίζουμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Εγώ έκαμνα τες ασκήσεις τζαι απλά επέμενα τζαι δεν έπαιζα παιχνίδια.
Τούτο εσυνεχίστηκε τζαι στο λύκειο. Έκαμνα τες ασκήσεις, τα αερόμπικς, τους χορούς, αλλά ποττέ δεν έπαιζα ομαδικό άθλημα εκτός που βόλεϊ. Το βόλει εν το μόνο που επροσπαθούσα επειδή ήμασταν χωρισμένοι λόγω γηπέδου σταθερά σε 2 ομάδες, εν εχριεάζετουν πχ να θυμούμαι ποιος εν στην ομάδα μου τζαι ποιός όι, ή να θορώ ΤΖΑΙ τη μάππα, ΤΖΑΙ γυρώ μου!
Στο μπαλέτο 10 χρόνια δεν έδειχνα συναίσθημα. Εστέκουμουν πάντα πίσω (και δεν είχε κανένας αντίρηση γιατί ήμουν ψηλή και ήταν λογικό) και έκαμνα σωστά μεν τες ασκήσεις μου, αλλά χωρίς συναίσθημα δε.
Έμαθα να οδηγώ. Για την εξέταση της οδήγησης δεν απαιτήτουν να μάθουμε παράλληλο παρκάρισμα. Αποτέλεσμα ήταν να  μεν μου μάθει κανένας ποττέ.
Τζαι ποττέ δεν το επροσπάθησα αν είχε κόσμο γυρώ μου να θωρεί ή να περιμένει. Επροτιμούσα να παρκάρω κάπου μακριά τζαι να περπατήσω ασπούμε.
Στο πανεπιστήμιο είχαμε μάθημα γεωπολιτικής. Ο καθηγητής μας ένας φωτεινός παντογνώστης, πραγματικά πολλά σπουδαίος επιστήμονας. Ακόμα εν ήβρα λάθος στα πράματα που μου ελάλεν ανά διαστήματα. Για το κυπριακό, για τα πετρέλαια του κόσμου, για τα νερά, για το Ισραήλ, για την Τουρκία, για την Ελλάδα, το Λίβανο, τα πάντα. Τζαι μιλούμε είπε μας πριν 6 χρόνια πράματα που για τζίνον ήταν όουλντ νιούζ τζαι σήμερα αρκέψαν τζαι φαίνουνται στην πραγματικότητα... Που λέτε, είχαμε τούτο το μάθημα. Ναι, να μάθω ότι ύλη θέλεις. Να σhηστώ να την καταλάβω για να τη μάθω νερό. Να καταλάβω τι με ρωτούν τζαι γιατί απαντώ τζίνο που απαντώ. Αλλά προφορικά; Τζαι να ξέρει ότι είμαι τζαι Κυπράια; Τζαι να με ρωτά πράματα που μπορεί να έπρεπε να ξέρω τζαι να μεν τα ξέρω; Όι, εν επήα να δώσω. Εθκιέβασα, έμαθα τα, αλλά επειδή ήταν προφορικό εν επία. Ούτε την επόμενη φορά. Ούτε την επόμενη. Ούτε την επόμενη. Στο τέλος επήα, την τελευταία φορά που εξέτασε ο ίδιος το μάθημα του πριν φύει που το πανεπιστήμιό μου. Τζαι ήταν πολλά καλός. Είπα του τζαι ότι είχα τούτο το θέμα τζαι εν έρκουμουν να δώσω ενώ εθκιέβασα τα 1000 φορές. Είπα του τζαι ότι ένοιωθα ότι εν ππόιντλες να του τα λαλώ όσο καλά τζαι να τα ξέρω, γιατί νοιώθω σαν το μωρό. Σάννα τζαι ανακάλυψα την τασhινόπιττα. Λαλεί μου εν περιμένω να μου πείτε κάτι ουάου. Να δω αν επροσπαθήσετε για τζίνα που είπαμε, τζι αν μπορείς να μιλήσεις για κάτι άλλο έννα το καταλάβω τζαι θα μιλήσουμε.

Σιγά σιγά εκατάλαβα ότι έννεν φυσιολογικό τούτο το πράμα που κάμνω πάντα. Ενόμιζα ότι τούτο εν το φυσιολογικό, ότι έτσι εκάμναν ή έτσι έπρεπε να κάμνουν ούλλοι...

Αλλά τελικά έμαθα ότι η αρφή μου έπαιξε μπόουλινγκ, ότι είχε και άσχετους στο μπάσκετ στο σχολείο, ότι όταν εγώ έκαμνα τες ασκήσεις, τζαι μετά έδειχνα τους τες εγώ αντί η δασκάλα στο λύκειο, είχε που δεν εκαταλαβαίναν τι έπρεπε να κάμουν, πόσο μάλλον να το κάμουν τζιόλας. Έμαθα ότι μπορεί να μεν χορεύκουν ούλλοι καλά, τζαι χέι, εν θα γίνουμε ούλλοι μπαλαρίνες, άρα γιατί να μεν το ευχαρισκιούμαστε σαν χορεύκουμε; Έμαθα ότι κάμν ότι μπορώ τζαι αν κανεί, καλώς.

Εν έχω κουράγιο για τα πάντα ακόμα, ούτε ξέρω αν θα έχω ποττέ, αλλά τουλάχιστον μπορεί σε 5 χρόνια να έχω κάτι να πω αν οι άλλοι μιλούν για τα ρεζιλέματα της ζωής τους. Τζαι νομίζω ότι εν καλό βήμα τούτο.

Πλέον όμως γίνουμαι ρεζίλι κάθε εβδομάδα στο μάθημα κκοντέμποραρι μπροστά σε κόσμο -και τι κόσμο, τζαι αμ νοτ γκίβινγκ απ, άρα κάπου πάμε...κάπου πάμε.....

Μπόνους: Πριν λίο καιρό επήα με μια φίλη μου να φάμε κρέπα. Ως τότε επαραγγέλαμε τζι επληρώναμε τζαι εφέρναν την στο τραπεζάκι. Τζίνη τη μέρα όμως ήρτεν άθρωπος τζι έπιασε παραγγελία τζαι εσέρβιρέ μας κανονικά. Εγώ εν είχα μετρητά τζαι είχα πει με τη φίλη μου να πληρώσει τζαι να πάμε φεύγοντας στην τράπεζα κοντά να πιάσω cash να της δώσω. Τρώμεν, πολλά ωραία η κρέπα μου, εσπάσαμεν, τζαι σηκωνούμαστε τζαι φέφκουμε. Φερ΄νει με σπίτι η κοκόνα τζαι θυμούμια τα λεφτά της! Λαλώ της κόρη, εν επήαμε τρά....κόρη επληρώσαμε;;;;;;; Τζαι συνηδητοποιούμε ότι εφύαμε χωρίς να πληρώσουμε!!!! Ρεζίλι! Εσκεφτήκαμεν να μεν πάμε πίσω (ποττέ ξανά)...ρεζίλι να πάμε να πούμε γεια σας ξέρετε εφάαμε εφύαμε ήρταμε τωρά θέλουμε τζαι το λοαρκασμό.
Τελικά επήαμε στην τράπεζα τζαι εκατέβηκα, επήα στο ταμείο τζαι λαλώ του παιθκιού... ε....εφύαμε....τζι εν σας επληρώσαμε! απαντά μου... ε.... εκατάλαβα το! Έδωκε μου το λοαρκασμό, είχε με χρεώσει τζαι ένα καφέ που εν ήπιαμε, τζαι είπα τους το, επλήρωσά τους, εξήγησα τους τζι έτσι βιαστηκά ότι ήταν η πρώτη φορά που εν επληρώσαμε που πριν φάμε, ότι εξεχαστήκαμε κλπ, τζι έφυα... τελικά εν ήταν τζαι τοσο άσhημο...