Το φίδιν

Όταν ήμουν παιδάκι κάθε καλοκαίρι επηένναμε διακοπές σε μια παραδοσιακή βίλα στην Πάφο, σε ένα χωριό που τότε ήταν ακόμα χωριό. Στην πίσω αυλούδαν είχα σκιά το μεσημέρι. Όταν ερχόμασταν σπίτι από τη θάλασσα ανοίγαμεν την πορτούδαν να μπει λίος αέρας ώσπου να πέσει ο ήλιος και να κάτσουμε στην μπροστά αυλούδαν να φάμεν. Ώσπου τζαι έκαμεν την εμφάνισην του ΤΟ ΦΙΔΙΝ. Έναν θερκόν έρκετουν κάθε μεσομέριν τζαι εκάθετουν στην αυλούδαν μας. Επερίμενεν μας να φάμεν πρόγευμαν, να φάει τα ψίχουλα μας, αν δεν εμάζευκεν κανένας που ετζημάτουν πάνω του το τραπέζιν, έπιννε τζαι λίον english tea, λίον γαλλικό καφέ, έγλυφεν λίην μαρμελλαδούαν τζαι εκάθετουν τζι έκαμνεν προγευματο-σιέσταν στην αυλούδαν μας! Που τότε όποτε πάω να ανοίξω τζήντην πορτούαν σε τζήντο σπιτούιν σηκώννεται η τρίχα μου....