Έχει λίες μέρες που επαρατήρησα ένα πράμαν:
Ενόμιζα ότι είμαι γενικά απαισιόδοξος άνθρωπος. Τζίνη η φάση που ακόμα τζαι να υπάρχουν στον ορίζοντα καλά πράματα, εγώ ώσπου να γίνουν δεν τα επίστευκα. "Σιγά μεν γίνει το ένα, εν νομίζω να καταφέρω το άλλον, αποκλείω το να μπορέσω να κάμω το άλλον, εν θα μου τύχει το τάδε παρόλο που σε μισό βήμα φτάνω τζιαμέ..."
Τωρα που ούλλα παν σκατά, κάτι έγινε τζαι βλέπω μια ακτίδα φωτός τζιαμέ που εν πίσσα σκοτάδι κατά τα άλλα.
Τζαι έμαθα τόσο πολλά να είμαι απαισιόδοξη που τωρά τελικά αμφισβητώ τζαι το πώς νοιώθω.
4 σχόλια:
Η ακτίδα φωτός όταν είναι πίσσα σκοτάδι πάντα υπάρχει. Απλά εμείς εν έχουμεν πάντα τα μάτια μας ανοικτά να την δούμε. Εγώ που από ανέκαθεν βλέπω μισογεμάτο το ποτήρι ήβρα ότι δουλεύκει το πράμα. Μεν ξεχνάς ότι "everything in life is done for a reason". Ακόμα τζαι τα "άσχημα" πράματα που συμβαίνουν στη ζωή μας μπορεί να κρύβουν κάτι καλό. "Ουδέν κακόν αμιγές καλού" right?
:) Κι εγώ πάντα απαισιόδοξη όπως εσένα. Πώς άλλαξες ξαφνικά, δεν κατάλαβα. Πάντως αυτό το περίεργο πράμα που περιγράφεις το έχω με το άγχος. Αγχώνομαι πάρα πολύ για ασήμαντα πράματα που ο κόσμος δε θα έδινε σημασία και σε γεγονότα που ο υπόλοιπος κόσμος αγχώνεται και ξεκινά να τα χάνει, εγώ που είμαι η προσωποποιηση του άγχους είμαι απίστευτα ήρεμη. Η μόνη εξήγηση που εκατάφερα να δώσω είναι πως ίσως ξεπερνώ τα όρια και μηδενίζω (?) Μπορεί και συ το ίδιο να έπαθες. Εμηδένισες.
κι εγώ έτσι ακριβώς είμαι! νομίζω ανακάλυψα τη συμβαίνει: όταν όλα πάνε καλά αγχωνόμαστε ότι κάτι μπορεί να πάει λάθος. όταν όλα πάνε λάθος, ξέρουμε, περιμένουμε, ελπίζουμε ότι κάτι, δεν μπορεί, θα πάει καλά!
Κι εγώ ανησυχώ από το τίποτε. Ωστόσο, τον τελευταίο δύσκολο χρόνο που πέρασα μαζί με τις δυσκολίες είδα πολλές ακτίδες φωτός. Ανθρώπους που με βοήθησαν, καταστάσεις που με γέμισαν με ελπίδα. Είδα κοντά μου πολλή αγάπη. Ίσως να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά πρέπει...
Δημοσίευση σχολίου