Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Who she is.

Βλέπω το Best Exotic Marigold Hotel και είναι απίστευτο.
Κι είναι μια φιγούρα που μου τη θυμίζει. Και την περιγράφει κάποιος, απευθυνόμενος σε εκείνη:


"Do you have any idea what a terrible person you've become? All you give out is this endless negativity, a refusal to see any kind of light and joy, even when it's staring you in the face and a desperate need to squash any sign of happiness in me or anyone else."


Κι είναι εκείνη.
Κι είμαι εγώ. Εκείνη που φοβάμαι ότι θα γίνω.



Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Nerdy tip.

Κρατούσα λίγο πίσω τον εαυτό μου από το να μοιραστεί αυτή τη γνώση, αλλά το πήρα απόφαση.

(Nerdy) tip of the day λοιπόν:
Ενώ στα αγγλικά συνηθίζεται σε κάποιο τίτλο (ταινίας, βιβλίου, επικεφαλίδας, τίτλο ανάρτησης) να γράφονται οι κύριες λέξεις (ας πούμε) με κεφαλαίο αρχικό, για παράδειγμα "A Midsummer Night's Dream", στα ελληνικά μπαίνει αρχικό μόνο στην πρώτη λέξη και στα κύρια ονόματα (όπως πάντα, άλλωστε). Θα γράψουμε δηλαδή "Όνειρο θερινής νυκτός".
Υπάρχει μια ευελιξία όταν ο "τίτλος" μας αποτελείται από μόνο δύο λέξεις, όπου μπορούμε να γράψουμε και τις δύο με κεφαλαίο, ή μόνο την πρώτη.
Άποψή μου, και άμα θέλετε να κρατήσετε το σωστό, να ακολουθείται ο πρώτος κανόνας και για τους τίτλους δύο λέξεων, για ομοιομορφία και συνοχή, αλλά και απλά γιατί είναι πιο εύκολο να ακολουθεί κανείς ένα γενικό κανόνα.

Εξαιρέσεις έχω δει και έχω την εντύπωση ότι είναι αποδεκτές, σε κείμενα συγκεκριμένου τύπου (πχ νομικά έγγραφα), όπου ένα ουσιαστικό αναφέρεται σε συγκεκριμένο ορισμό που έχει προαναφερθεί/δηλωθεί εκ των προτέρων στο εν λόγω κείμενο.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Κοτόπουλο με φρούτα και κάρι.

Είχα φτιάξει παραλλαγές του πιάτου, πολλές φορές, αλλά αποφάσισα ότι το πιο κάτω είναι το αγαπημένο μου. Or is it?

Υλικά:
2 στήθη κοτόπουλο
ελαιόλαδο
αλάτι
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
πάπρικα
1 κουτάκι γάλα καρύδας
1 κουτάλι γεμάτο corn flour
1 κουτάλι γεμάτο hot curry
1/2 μήλο
1 μπανάνα
1 μάνγκο

Εκτέλεση:
Κόβετε το κοτόπουλο σε λωρίδες ή μικρά κυβάκια και ψήνετε σε αντικολλητική κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι και πάπρικα.
Προσθέτετε το μάνγκο και τα μήλα και περιμένετε να μαλακώσουν λίγο.
Διαλύετε το corn flour στο γάλα καρύδας και προσθέτετε. Αμέσως προσθέτετε και το κάρι.
Τελειώστε προσθέτωντας τη μπανάνα.
Ανακατέυετε με την προσθήκη κάθε υλικού.

Σερβίρεται με συνοδευτικό ρύζι, κατά προτίμιση jasmin.

Σημειώσεις:
Ίσως να έβαζα και λίγο mango chutney αν δεν έλεγα να αποφύγω τη ζάχαρη.
Μπορείτε να βάλετε κρέμα γάλακτος αντί το γάλα (καρύδας) με corn flour.
Μπορείτε να αντικαταστήσετε τα φρούτα με άλλα. Θεωρώ ότι ωραία θα ταίριαζε και το ροδάκινο/νεκταρίνι, και ο ανανάς. Προσωπικά θα δοκιμάσω με νεκταρίνι το καλοκαίρι.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Θέλω

Disclaimer: Εν είμαι ψώνιο, αλλά.


Θέλω ένα φίλο σαν εμένα.
Να μπορώ να του λαλώ, να μεν κρίνει τζαι να μου λαλεί πρέπει να κάμεις έτσι τζι έτσι, τζαι καταλάβω ότι εν θέλεις, αλλά εν σημαντικό να ξέρεις ότι τούτο εν που πρέπει να γίνει τζαι να επιλέξεις συνειδητά να μεν ακολουθήσεις τούτο το πράμα, αφού εν θέλεις.
Τζαι να έχει δίκαιο όπως έχω εγώ.

Γιατί εγώ όσο κι αν μου τα λέω, είμαι ΕΓΩ.
Αν μου τα έλεε τζι άλλος έννα ήταν καλύτερα.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Τα πρέπει της μνήμης- με αφορμή το προφανές.

Δεν ξέρω τι είναι μπούλινγκ.
Δεν είμαι σίγουρη αν έχω υποστεί μπούλινγκ.

Μια συμμαθήτρια στην 4η δημοτικού μου είπε-για άγνωστο ακόμα λόγο- ότι καταράζεται την αδερφή μου (που ήταν 1η δημοτικού τότε) να τν πατήσουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο ενώ περπατά προς το σπίτι όταν σχολάσει, ασχέτως ότι πάντα μας μάζευαν με αυτοκίνητο. Είπα το της μάνας μου, και γέλασε και μου είπε "βάλλει τζαι κατάρες σαν την κοτζιάκαρη τωρά; μεν φοάσαι, εν γίνουνται έτσι πράματα, η ζήλια έννα της μείνει" Αργότερα κατάλαβα ότι μάλλον ζηλεύει που ήταν η μικρή της οικογένειας, δεν ήταν ηλικιακά κοντά στα αδέρφια της, ενώ εμείς με 3 χρόνια διαφορά είχαμε πιο κοντινή σχέση. Το εντόπισε και έβγαλε το απωθημένο της. Ήξερα μετά ότι ήταν γαϊδάρα από τα πράματα που έκαμνε για να τραβήξει σημασία και παρέες και να νιώθει δημοφιλής.
Δεν με ξαναπασχόλησε πέραν του περιστασιακού παραπονιάρικου γιατί να εν τόσο παλαβοί οι υπόλοιποι τζαι όπου τους τάξουν παν; Ήταν βλέπεις πριν μάθω τι είναι ρουσφέτι, ενώ η μικρή μου σχολική κοινωνία ελειτουργούσε ήδη κάπως έτσι.

Στην 5η-6η τάξη είχα βάλει εξωτερικά σιδεράκια, δοκιμαστικά. Δεν τα άντεχα, τα μισούσα, όπως μισούσα και τον οδοντογιατρό μου, και όταν άκουσα κάποιον "μεγάλο" (6η δημοτικού) να λέει ότι είμαι σαν εξωγήινος με τα γυαλιά και τα σιδεράκια, απλά βρήκα αφορμή να πω ότι δε τα θέλω.

Επίσης θυμούμαι η μάνα μου να εντοπίζει κακές συμπεριφορές σε συμμαθητές, όι προς εμένα, αλλά προς άλλους συμμαθητές. Θυμούμαι να μου λαλεί ότι "αντί να δουν τι θα κάμουν να γίνουν καλύτεροι που τους άλλους, προσπαθούν να ρίξουν τους άλλους για να φαίνουνται καλύτεροι οι ίδιοι". Τζαι τούτο εκράτησα το μες στο νου μου τζαι ήτεν θέμα αρχής και αξιοπρέπειας για μένα. Να μεν ρίχνω τους άλλους για να φανώ, αλλά να φαίνουμαι επειδή είμαι καλύτερη, να θαυμάζω τους καλύτερους και όχι να προσπαθώ να τους ρίξω επειδή ζηλεύκω. Τζι ως σήμερα κρατώ το. Τζαι ήταν πιο εύκολο μου να αγνοήσω τέτοιες συμπεριφορές και να υπερασπιστώ κόσμο που ήταν σε θέση μειονεκτική που έτσι συμπεριφορές.

Στο γυμνάσιο είπαν για το στήθος μου. Α' γυμνασίου μόνο εγώ και μια άλλη (χοντούλα) συμμαθήτρια είχαμε τέτοια προσόντα και το σχολίαζαν (χωρίς να έχει θετική ή αρνητική χροιά το σχόλιο), αλλά εγώ ένοιωσα ότι με αποκαλούν κι εμένα χοντρούλα όπως ήταν και η συμμαθήτρια. Περιτό να πούμε ότι είχα πόδια "υπερβολικά λεπτά" κατά τη δασκάλα του μπαλέτου μου, και κοιλίτσα φλατ.

Εσχολιάσαν με βάση το ανοιχτόχρωμο δέρμα και μαλλί μου ότι και "αλλού" είμαι ξανθιά. Επείραξε με. Εφηβεία, νιώθεις ανασφάλεια για το σώμα σου που αλλάζει, για τους νέους φίλους και συμμαθητές, ήταν ένα θέμα. Εκλογίκευσα το και είπα "πού ξέρουν" τζαι μιλούν; Εγώ εν είμαι σίουρη αν είμαι ξανθή, τζαι ξέρουν τούτοι; Τζαι επέρασε μου.

Το χειρότερο ήταν όταν εξεσηκώσαν ένα σύστημα σαν το παιχνίδι τα αγόρια, στην Α' γυμνασίου, επαναλαμβάνω, όπου δουν καμιά κορού στριμωγμένη να πηαίνουν να της πιάνουν τον κώλο. Η διπλανή μου εν ήταν που τζείνες που έθελε κάποιος να τους πιάσει τον κώλο γιατί ήταν ένα πλάσμα αγέλαστο στο σχολείο, σοβαρό, σπασικλάκι. Εγώ εκάθουμουν δίπλα στον τοίχο. Η διπλανή άμα έπρεπε να φκω στον πίνακα, δεν εσυγκινήτουν να ταράξει την καρέκλα της μπροστά να με χωρεί με μισό βήμα να περάσω πίσω της και να βγω στο διάδρομο, έτσι και οι δύο συμμαθητές στο πίσω θρανίο ασκούνταν να μου πιάνουν τον κώλο. Σαν φορώ φούστα. Καταλαβαίνετε δυσφορία.

Σημείωσε ότι εμίλησα, είπα δυνατά μπροστά σε καθηγητές κάτι τύπου "έι!" ή "γιε μου!" ή "κανεί" κλπ, αλλά δεν εδώσαν σημασία. Είπα το της υπεύθυνης μας για να κάμει λίη ανακατάταξη στην τάξη, και με αγνόησε, είπα το της μάνας μου και το είπε και την αγνόησαν. Στο τέλος "εδείχτηκα τους" τζαι εκόψαν το.

Μετά που τούτο εν θυμούμαι να είχα κάτι άλλο που με πείραζε. Εν ασχολούμουν με τους ξένους, αλλά μόνο με τους φίλους μου, τζαι έμαθα 2-3-4 χρόνια μετά που τέλειωσα το σχολείο ότι εξέραν με πολλοί παραπάνω από ότι ήξερα. Τελευταία εβδομάδα στο σχολείο και στα πρώτα 2 χρόνια των σπουδών έμαθα ότι πολλοί νόμιζαν ότι είμαι ψηλομύτα και δεν μου μιλούσαν ενώ τελικά δεν.
Αποστασιοποιήθηκα, έβαλα όρια, έγινα φαουσούδα αλλά δίκαιη φαουσούδα, και έζησα.

Εμπορούσα να πω ότι φταιν οι γονείς που κάμνουν τα κοπελλούθκια τους μαλθακά, να μεν ξέρουν να απαντήσουν και να αντιδράσουν, που πληγώνουνται τόσο εύκολα. Γιατί εγώ εν επληγώθηκα ή έστω εξεπέρασα το με κάποιο τρόπο τζαι άλλοι εν μπορούν;
Αλλά τζι εγώ αν είχα να κάμω με μια νέα κατάσταση πραγμάτων (να ζω μπούλινγκ στες σπουδές μου σε νέο τόπο, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς κόσμο να εμπιστευτώ), τζαι μάλιστα να μεν είναι μόνο λόγια αλλά να σε "σπάζουν" με σωματικά βασανιστήρια, εν νομίζω να το άντεχα. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάμω. Τούτο το κοπελλούδι που χάθηκε, εν είχε καν ένα τόπο να εν το "σπίτι" του να πηαίνει τζειαμέ τζια να εν ήσυχος. Εζούσε με τους μπούλις του, ένα μπάνιο δεν εμπορούσε να κάμει σαν άνθρωπος.
Γι'αυτό υπερασπίζουμαι το θέμα που δημιουργήθηκε μέσα του. Γι'αυτό θεωρώ ότι τον εσκοτώσαν και δεν έκαμε "τσεκ άουτ", γι'αυτό δεν θα τον αποκαλέσω "πουττούι", τζαι κατηγορώ τζείνον που περιγράφει με τόσο κυνισμό πώς είναι τα πράματα.
Δεν ζω σε κανένα ροζ συνεφάκι, και δεν νομίζω ότι έννα σάσουν ούλλα που τη μιά μέρα στην άλλη, αλλά όπως λαλείς ότι πρέπει να εν δυνατός ο άνθρωπος, έπρεπε ΔΙΠΛΑ να λαλείς ότι πρέπει να εν τζαι ΚΑΛΟΣ. Τζι όπως εν η έννοια σου αν θα κάμει ο άλλος δυνατά "μη πουττούθκια" κοπελλούθκια, έτσι έπρεπε να έχεις διπλάσια έννοια για το αν θα κάμεις ΚΑΛΑ κοπελλούθκια.

ΚΑΝΕΝΑΣ εν είπε να μεν μεγαλώσεις παιθκιά δυνατά, με θάρρος της γνώμης τους, να τολμούν να ν διαφορετικά τζαι να εν περήφανα για τούτο, Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να τιμωρούνται τούτες οι πράξεις εκφοβισμού και ψυχολογικής βίας, και να μεγαλώνουμε τα μωρά μας με τη λογική του να είσαι καλύτερος, όχι να κάμνεις τους άλλους χειρότερους. Με τη λογική του δεν με κόφτει τι κάμνει ο άλλος άμα δεν μ ενοχλεί. Με τη λογική του θαυμάζω τα καλά στους άλλους και αποφεύγω να υιοθετώ τα κακά που έχουν. Με τη λογική ότι μαγκιά είναι να είσαι εσύ, τζαι να είσαι κουλ για τζείνο που είσαι, και όχι να είσαι αντίγραφο εξωτερικά αλλά και συμπεριφορικά των φίλων σου.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Δευτέρα

Είμαι πάλι πολύ κοντά σε αυτή την κατάσταση.

Μου κάνει εντύπωση που έχω να το νιώσω πάνω από χρόνο. Σχεδόν 1μιση χρόνο δηλαδή.
Φυσικά, πρόσεχα λίγο περισσότερο τον εαυτό μου φέτος, και έκανα πολλά πράγματα για μένα μετά από τότε.

Το πλέιλιστ είναι ίδιο, δεν έχω αλλάξει ακόμα τα τραγούδια που έχω στο mp3 player. Από τότε που το πήρα δηλαδή περίπου. Πάνε τώρα 5 χρόνια νομίζω.

ΘΑ έρθει καιρός και γι'αυτό.

Προσπαθώ να κλείνω υποθέσεις, να ξεκαθαρίζω πράγματα, να βάλω μια σειρά στα πράγματα που έχω επειδή τα κρατώ εγώ και δεν αφήνω να φύγουν, και στα πράματα που όσο τα κρατάω, τόσο με κρατάνε. Και στους ανθρώπους το ίδιο. Κάθε ένα(ς) με τη σειρά του.

Είμαι κουρασμένη από όλα. Και για να υπερβάλω (ελάχιστα), κι από όλους.

Πώς καταντήσαμε έτσι;

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

state

Κρυώνω, παγώνω θα έλεγα.
Τρέμω και πονώ.
Και σου γράφω.
Σου γράφω ασταμάτητα- πράγματα που ποτέ δεν θα στείλω και ποτέ δεν θα διαβάσεις.