Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Status Quo

Πάλε εξενυχτήσαμε. Αλλά η νύχτα περιλάμβανε ένα μωρό που μου είχε λείψει (και η αλήθεια πρόκειται να μου λείψει πολύ περισσότερο), ένα μωρό που θα μου λείψει (αλλά δεν του το λέμε άμα ρωτά), κι ένα μωρό που ξέρει ότι θα μου λείψει με πάνω που ένα τρόπους. Και το άξιζε.
You're in the army now και you should be in the army now. Για μουσική επένδυση.
Ποτά (που θέλω ξανά, γιατί γιάμ), παραλία, και μια μυρωδιά που κόλλησε στα ρούχα και στα ρουθούνια μου έτσι για να νιώθω outlaw και σήμερα.
Κι ο ένας για τα αστέρια και τα θεατρικά του, ο άλλος στη μούγκα, ο άλλος να θέλει να πάει σπίτι για να ξυπνήσει να πετάξει αύριο, και η άλλη να ψιλο-αγχώνεται (pun intended).



"A vacation in a foreign land, Uncle Sam does the best he can"
χμμμ... #diplis



4 σχόλια:

Mana είπε...

Γιατί δεν το λέμε; Να το λέμε ότι ο άλλος θα μας λείψει.

Moonlight είπε...

Μάνα, επειδή θέλει όλα να τα ξέρει και βασανίζουμε τον. Σαν παιχνίδι.
Έννα με πεθυμήσεις;
Εν μπορώ να σου πω.

Γιατί εν ξέρεις αν θα πάεις στο τάδε αύριο;
Εν μπορώ να σου πω.

Ερώτησες το τάδε;
Εν μπορώ να σου πω, πήαιννε σπίτι σου.

:)

Η ωραία ζυμωμένη είπε...

συμφωνώ με την μάνα, όταν κάποιος εν μακρυά πρέπει να του λέεις ότι σου λείπει για να ξέρει ότι τον σκέφτεσαι ακόμα. οι συνέχεια αλλά που και που

Moonlight είπε...

welcome friends to cyprus βρε! έρκουμαι ποτζεί να σε γνωρίσω! :)