The prince and I

Δεν θα το έγραφα, αλλά το καταγράφω για να το θυμάμαι εγώ.

Είσαι σε ένα μπαράκι όπου πας για πρώτη φορά στη ζωή σου, σε μια πόλη όπου πρώτη φορά βρίσκεσαι τέτοια ώρα.
Η ώρα περνά, και σηκώνεται η παρέα να φύγει. Μένεις τελευταία γιατί πάντα κοιτάς πίσω σου αν άφησε κάποιος κάτι στο τραπέζι.
Όπως περνάς μέσα από το πλήθος νοιώθεις 2 χέρια να αγγίζουν το μέτωπό σου, τζαι ένας τύπος μες στα μούτρα σου κοντεύει παραπάνω, και ανασηκόνωντας με τα χέρια του τα λουλούδια που έχεις στο κεφάλι απαντά στο απορημένο σου ύφος: Your forehead needs to show.
Ρωτάς γιατί, και η απάντησή του είναι κάτι που μάλλον πρέπει να κρατήσεις. Για σένα. Όι για κάποιον άλλο. Για να το θυμάσαι εσύ: Because the prince is going to kiss it.
Απάντησες του ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμοι princes και χαμογέλασες. Σου χαμογέλασε κι εκείνος, κι έφυγες.

Σου φάνηκε (κι ακόμα σου φαίνεται πολύ random, αλλά τελικά είναι καλό να το θυμάσαι πού και πού και να νοιώθεις κάπως όμορφα-είτε επειδή ήταν αστείο, είτε επειδή λεςγαμώ το, δεν θα βρεθεί εκείνος ο prince που μου ανέφερε ο random τύπος στο μπαράκι εκείνη τη μέρα, ή έστω κάποιος που να θέλει να φιλήσει το μέτωπό μου;