Που κουβέντα της κουβέντας...

Εν έχει φάση να ξεκινάς να λαλείς μια φράση/κουβέντα με την παρέα σου, τζαι μετά που μερικά χρόνια να ακούεις να την λαλούν άσχετοι;

Εν ξέρω αν ακούσετε την κουβέντα "θέλει βοήθεια το παιδί"-με υπονοούμενο ότι εν ωραίος κάποιος κλπ...

Εγώ εξανάκουσα την, να την λαλούν άσχετα πλάσματα πάντως...

Ήταν μια κουβέντα που εξεκίνησε πριν κάποια χρόνια.
Εκάμναμε βόλτες με το αυτοκίνητο με μια φίλη μου μες στη νύχτα. Σαν επηένναμε, είδαμε ένα παιδί μες στο δρόμο μόνο του να στέκεται έξω που το αυτοκίνητο τζαι να θωρεί τα αυτοκίνητα. Εφαίνετουν διστακτικός, οπότε εσταμάτησα, τζαι λαλώ της φίλης να ρωτήσουμε αν θέλει κατι το παιδί; Εσυφώνησε.

Εσταματήσαμε λίο, άνοιξα το παράθυρο, λαλώ του "χρειάζεστε βοήθεια;". Η απάντηση ήταν το σύνηθες "έσhετε πόλους;". Εν είχα. Ήταν αργά, εν εμπορούσα να ενοχλήσω κόσμο να ρωτήσω, τζι έτσι εφύαμε.

Με το που κλείω το παράθυρο τζαι ξεκινώ, γυρίζουμε η μια πας στην άλλη "Έθελε *βοήθεια* το παιδί, αααα;;;;".

Που τότε έμεινεν η φράση τζαι ελαλούσαμεν την. Τζαι τελευταία άκουσα την που πλάσματα άσχετα, τζαι ενθουσιάστηκα.

Έτυχε σας ποττέ;