Are we human or are we dancer?

 Φέτος επήρα απόφαση ότι θα ξαναγίνω φιτ. Έτσι είμαι εγώ, τα resolutions Μου εν τα κάμνω αρχή του χρόνου, κάμνω τα σε ανύποπτο χρόνο στο νου μου σε φτιάχνω, σαν μυστικό θησαυρό.
Έτσι εχάρηκα όταν ήβρα δουλειά τζαι είπα ότι θα υπάρξει εισροή ρευστού, εχάρηκα παραπάνω που ειδοποιήθηκα για το ριγιούνιον της σχολής μπαλέτου μου, τζαι εχάρηκα όταν έμαθα ότι θα εμπορούσα που το νέα ακαδημαϊκό έτος να ξεκινήσω πάλε τα δικά μου (μπαλέτα, σύγχρονα, ζούμπα, κλπ).
Όσοι με ξέρετε πλέον μεν φυρτείτε με ότι ακολουθεί.
Σήμερα επήα στο πρώτο μου (για την ενήλικη μου ζωή) μάθημα μπαλέτου. Είχα να χορέψω που το τέλος της 1ης λυκείου (9 χρόνια), τζαι να γυμναστώ νομίζω 4 χρόνια.
Επήα, το άγχος ήταν μεγάλο, η χαρά μεγαλύτερη μόνο τζαι μόνο που εβρίσκουμουν στο παλίο στούντιο που για τόσα χρόνια επρνούσα καθημερινά πόξω τζαι αναπολούσα. Το γέλιο πολλύ, ειδικά που την ώρα που ήβρα μια παλιά συμμαθήτρια ένα χρόνο πιο μεγάλη (εν τζαι ηθοποιός πλέον), η οποία ναι μεν γυμνάζεται, αλλά ώσπου να αρχίσουμε το μάθημα παίζει να έκαμε τζαι 3 τσιγάρα. Ελάλεν ότι μεταξύ ασκήσεων ζτη μπάρα τζαι στο κέντρο θα ζητήσει να κάμει μπρέικ για τσιγάρο πάλε. Τουλάχιστον εγελούσαμε.
Μετά εμφανίστηκε η επόμενη "μαθήτρια", η οποία ήταν παλιά η δασκάλα μας. Στα πρώτα χρόνια που εξεκίνησα στη σχολή μου ήταν η βοηθός δασκάλα μας. Πόμπα!
Ύστερα ήρτεν μια άλλη πρώην μαθήτρια, ένα χρόνο πιο μικρή μου. Άλλη μανιακή καπνίστρια. Ύστερα μια άλλη κοπέλλα με την κορούλα της, επίσης μαθήτρια, και μας είπε ότι το μάθημα θα είναι "γηριατρικό μπαλέτο". Μετά ήρτε άλλη μια κοπέλα που ήταν παλιά μαθήτρια και δεν την ξέρω.
Εμπήκαμεν, εκάμαμεν τες ασκήσεις μας τζαι ήταν μαγικό!!! Ούλλες που είχαμε ασχοληθεί, παρόλο που είχαμε τόσα χρόνια να καταπιαστούμε, εθυμούμασταν εντελώς φυσικά τι έπρεπε να κάμνουμε. Τις θέσεις των ποδιών, τις θέσεις του κεφαλιού, τους ρυθμούς των κινήσεων, τόσες λεπτομέρειες!
Στο τέλος, η κοπέλα που πρώτη φορά ήρτε απογοητεύτηκε γιατί ένοιωθε ότι μας έτρωε το χρόνο μας για να μάθει τες κινήσεις... Είπε μια κουβέντα σωστή, ότι άμα μάθεις κάτι που μωρό, μετά έχεις το μες στο αίμα σου, εν μέσα σου, στο νου σου, στη μνήμη σου, το σώμα θυμάται, έχει μνήμη. Ελπίζω να μεν σταματήσει, εν πολλά κρίμα γιατί για να έρτει σημαίνει ήθελε το πραγματικά.
Η δασκάλα μας είπε ότι πρώτη φορά μας βλέπει ούλλες τόσο καλές, τόσο χαμογελαστές, τόσο φυσικές. Ίσως λέει είναι που δεν έχουμε το άγχος των εξετάσεων, ίσως που το σταματήσαμε και επεστρέψαμε εθελοντικά εντελώς. Ίσως, όπως είπαμε και μεταξύ μας μετά, επειδή όταν είμασταν "μωρά" το μπαλέτο εν ήταν απλά "μπαλέτο". Εν ήμασταν τζιαμέ για να γίνουμε ούλλες μπαλαρίνες, αλλά για την πειθαρχεία. Για μας τότε ήταν τάξη τζαι σειρά τζαι ευθύνη το μπαλέτο. Για μας και για τους άλλους. Ήταν σχολείο.
Τέσπα...εγώ ποττέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στο μπαλέτο, αλλά άρεσκε μου, επερνούσα καλά, εξεκουράζουμουν, τζαι έκαμνε με να νοιώθω ότι το μυαλό μου φέφκει για λίο που το σχολείο ή οτιδήποτε άλλο είχα.
΄Ηταν το ιδιαίτερο στο οποίο επήεννα άσχετα αν είχα διάβασμα ή αν ήμουν λίο άρρωστη. Ήταν η ζωντάνια μου, το φάρμακο μου.
Άμα μιλώ με την αδερφή Ρόσα, η οποία ήταν καλύτερη μου, λαλεί μου τα αντίθετα πράματα. Επιέζετουν, ένοιωθε ότι δεν αναγνωρίζεται, δεν έθελε να πηέννει, έθελε να σταματήσει...
Τζι εγώ που πάντα ενόμιζα ότι δοκιμάζω τζαι κάμνω μόνο πράματα στα οποία είμαι καλή...

ΠιΕς: Πάω να κάμω βραστό μπάνιο γιατί αύριο ούτε να σηκωθώ που το κρεβάτι εν θα μπορώ που το πιάσιμο...τζαι εν μαστ να πάω δουλειά!

ΠιΕς 2: Το τραγούδι τούτο του τίτλου εν το το κατάλαβα ποττέ, αν το κατάλαβε κάποιος ας μου εξηγήσει παρακαλώ...