Ελλείψη έμπνευσης...

Έχω να πω ότι εξεπέρασα τον εαυτό μου ξεπερνώντας το φόβο μου για τον οδοντογιατρό τούτο το διάστημα, κάτι πολλά σημαντικό για μένα, αφού εδώ και 12 περίπου χρόνια απλά ζω με το φόβο του οδοντογιατρού και το φόβο ότι θα μείνω χωρίς δόντια κάποτε και τα 2 ταυτόχρονα. Πολλά βασανιστικό έχω να πω, ειδικά άμα δεν το ξέρει κάποιος άλλος.
Ο φόβος μου ήταν τόσο μεγάλος που μου απαγόρευε να ψάξω να μάθω για τις εξελίξεις, για τις διάφορες διαδικασίες, για τον τρόπο αντιμετώπισης του φόβου μου, για τον πόνο που θα είχαν τα διάφορα, ούτε καν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά και να καταλάβω ΤΙ ακριβώς ήταν που φοβόμουν γιατί ούτε με τον εαυτό μου δεν μπορούσα να το συζητήσω.

Για τα πρώτα χρόνια το είχα εύκολο. Κανένας δεν μου έλεγε να πάω στο γιατρό, οι γονείς ξεχνιούνταν, στο σχολείο δεν γινόταν και κάποιος σοβαρός έλεγχος, εγώ όσο μπορούσα τα φρόντιζα, οκ.
Τα τελευταία 7 χρόνια, από τότε που τέλειωσα δηλαδή το σχολείο άρχισαν οι κουβέντες. Εγώ ήξερα ότι έχω προλήματα, οι γονείς μου έλεγαν με κάθε αφορμή πότε θα πας στο γιατρό, κι από πότε έχεις να πας στο γιατρό, και αύριο που θα πάω στο γιατρό να έρθεις κι εσύ, κλπ. Εγώ αποφυγή μέχρι τελικής πτώσης: δεν μπορώ, δεν θέλω, πήγα μια φορά στο ΙΚΑ, δεν έχω κάτι, βαριέμαι, έχω διάβασμα, κλπ.
Τελικά φτάνουμε σε ένα σημείο πριν ενάμιση μήνα να θέλω να ζητήσω λεφτά από τον πατέρα (άνεργη ούσα) και να μου ζητά να του κλείσω ραντεβού στο γιατρό και να κλείσω και για μένα. Έκατσα πάνω..... δοκίμασα το γνωστό "δεν θέλω, δεν έχω κάτι" και απάντησε ο πατήρ "δεν χρειάζεται να έχεις κάτι, να πας να σε δει". Πέταξα ένα ξερό "καλά" και έφυγα.

Στο αυτοκίνητο να τρέμει το χέρι, να πονά το στομάχι, να θέλω να κάνω εμετό, να έχω ένα άγχοοοοο, μα ένα άγχοοοοο....[sik]. Φτάνω σπίτι, μήνυμα στην ξενιτεμένη αδερφή "μπες msn πρέπει να σου μιλήσω PLS".
Μπαίνει, μπαίνω, προετοιμάζω το έδαφος (να σου πω κάτι, αλλά να μην μου φωνάξεις, να μην με κοροϊδέψεις, να μην πεις τπτ σε κανένα" κλπ κλπ κλπ.
Η αδερφή έναν άγχοοοο, μα έναν άγχοοοο [sik]. "Τι έγινε κόρη μου, πε μου, θα με σπάσεις, μεν με αγχώνεις, τέλειωνε, οκ οκ, πε μου!" κλπ.
Άρχισα εγώ σιγά σιγά της είπα την κατάσταση, έφαα κατσάδα αρκετή αλλά όι απογοητευτική, είπα της ότι πλέον φοούμαι και την αντίδραση των γονιών μου (τύπου "έλα δα, άνοιξε να δω, έλα να δω ίνναμπο γίνηκεν τζιμέσα τζι" κλπ), την αντίδραση του γιατρού (τύπου "γιάαααααξ! μα ΠΟΥ ΖΕΙΣ; παντές τζαι εν το στόμα κανενού μωρού που τη Σομαλία που θορώ..."κλπ) και την αντίδραση μου εμένα (τύπου εκτός εαυτού δεν ξέρω τι μου γίνεται κλπ). Εκαθησύχασε με νάκκον, επέρασαν λίες μέρες τζαι έσυρνα κουβέντες (σενάρια κατασατροφής στη μάνα κυρίως) ώσπου τζαι ήρτεν η ώρα που έπρεπεν να κλειστεί το ραντεβού. Να κλαίω μπροστά στον παπά μου ότι φοούμαι, τζαι ότι δεν μπορώ κλπ, να του λαλώ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ, να μου λαλούν να μεν πάεις μάναμου, να πάεις στο γιό του, έτο που σου το είπεν τζαι η αρφή σου, τζι αν μεν σου αρέσει να πάεις αλλού, κανέναν πρόβλημα, κλπ.
Έπιασεν να κλείσει ο ίδιος ραντεβού τελικά γιατί εγώ δεν ήμουν σε φάση να μιλήσω, εμίλησεν με την κοπέλα, είπεν της ότι φοούμαι, ότι έχω πολύ καιρό να πάω, ότι θέλουμεν απλώς να με δει να μας πει τι έχει να γίνει, κλπ....
Και δώστου συζήτηση μετά για το ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ στο ραντεβού, και τι θα μου πει, και τι θα του πω, και πόσο ξεδόντα θα είμα, και πόσο θα πονήσω, και πότε θα τελειώσω και αν θα μου βάλει μασέλα, και αν θα μου βάλει κινητά δόντια, και αγάπη μου θα με θέλεις αν είμαι ξεδόντα κλπ.

Τελικά φτάνει η μέρα (άυπνη η moonlight που το άγχο [σικ]) και πάω με την μητέρα. Κλάμαν ο λαός, κλάμαν αστείρευτο, κλάμαν και κακό..... Κάμνουμεν την πανοραμική (η μάνα περνά το πρώτο σοκ στη θέα της πανοραμικής) και πάμε στο ιατρείο. Κλάμαααα, κλάαααμααααα..... με 1000 βάσανα αρχίζουμε τον έλεγχο της κατάστασης. Η μάνα εξαφανίστηκε σε τούτο το σημείο γιατί ήταν να φυρτεί που την στεναχώρκαν της.
Ένοιωσα πολλά άσhημα σπίτι μετά γιατί η μάνα μου έκλαιε και έλεγε πως στη ζωή μας 2 φορές ένοιωσε τύψεις για μένα: μια φορά που έπρεπε να βάλω γυαλιά και δεν με έπερνε στον οφθαλμίατρο γιατί ενόμιζεν ότι αππώνουμουν-όπως έκαμνεν τζίνη που ήταν μωρό, τζαι τωρά που δεν επέμενε τόσα χρόνια και δεν με "έπιασεν που τα μαλλιά να με πάρει τραβητήν" τζαι άφησεν το να φτάσει σε έτσι σημείο. Είπα της ότι δεν φταιν τζίνοι, φταιν μόνο που έχουν κόρη έξυπνη τζαι ηθοποιό τζαι δεν δείχνει το φόο τζαι τον πόνο τζαι τίποτε τζαι γελά τους. Ελυπήθηκα πολλά που εσκέφτηκεν έτσι αλλά εθύμωσα τζιόλας που με έκαμνεν να νοιώθω άσhημα παραπάνω.

Τελικά, επέρασεν ενάμιση μήνας. Έκαμα καθαρισμό, ένα βαθύ σφράγισμα, 2 εξαγωγές και 1 απονεύρωση και δεν επόνησα καλά καλά ακόμα (χτυπάτε ούλλοι μαζί ξύλο).

Ο γιατρούλης μου είναι πολύ καλός, οι απονευρωτές (οκ εν ενδοδοντιστές κανονικά οκ μεν κάμνετε έτσι, ξέρω το) εν συμπαθητικοί, η κοπέλα του καθαρισμού πολυ υπομονετική (κατά τα δικά της λόγια) και καθησυχαστική και όλα παν καλά. Έχω πολύ μέλλον ακόμα (εξαγωγή φρονιμίτη, άξονας και κορώνα, εμφυτεύματα, σφραγίσματα, κλπ) αλλά τουλάχιστον κοιμούμαι πριν τα ραντεβού και  μπορώ να ψάχνω και να μαθαίνω πώς είναι οι διαδικασίες που θα περάσω, τι πρέπει να περιμένω, τι να προσέχω, εμπειρίες του κόσμου, και ξέρω κυρίως να ακούω πολλά τζαι να πιστεύκω λία.

Τέλος θέλω να παρακαλέσω όποιον αγαπητό αναγνώση έχει κανένα τηλέφωνο του Παπασάββα (τζίνου που το σκάνδαλο με τα εμφυτεύματα) να μου το πει να τον ρωτήσω να μου πει τις εμπειρίες του.

Άτε και με το καλό να τελειώνει η ιστορία μου και μακάρι να είναι τούτα τα προβλήματα μας.

*Η πανοραμική ΔΕΝ είναι προφανώς η δική μου αλλά μια από εδώ.