Μπορεί να μην φαίνεται, αλλά πάντα έγραφα.
Έγραφα πριν από όλα τα άλλα παιδάκια στο δημοτικό, και ένοιωθα «δεύτερη δασκάλα» όταν με ρωτούσαν ποιό είναι το τάδε γράμμα, που κάνει τον τάδε ήχο, αν το λ «βλέπει» δεξιά ή αριστερά, κλπ.
Έγραφα για χρόνια γράμματα στη φίλη μου που ζούσε 3 δρόμους παρακάτω από το σπίτι μου.
Έγραφα μεταφράσεις βιβλίων που διάβαζα στο γυμνάσιο γιατί «ήθελα να δω αν όντως καταλαβαίνω».
Έγραφα στο ημερολόγιό μου για χρόνια: έκανα μια απλή περιγραφή της μέρας με περιορισμένα σχόλια όσο αφορούσε συναισθήματα... Φοβόμουν ότι θα μετάνοιωνα για όσα ένοιωθα όταν θα περνούσε ο καιρός, λες και θα ξεχνούσα όσα ένοιωθα και είχαν σημασία...
Έγραφα στο λύκειο τεράστιες εκθέσεις που υπερέβεναν κατά πολύ το προκαθορισμένο όριο λέξεων...
Με λίγα λόγια, δεν έγραφα ποτέ για μένα, για τις σκέψεις μου, για όσα ένοιωθα, για όσα αντιλαμβανόμουν.
Δε φοβάμαι πια.
Δεν θέλω να φοβάμαι πια.
Όλα αυτά ούτε ξέρω πώς τα θυμήθηκα· θυμάμαι μόνο πως η αρχική μου σκέψη ήταν πως δεν μου άρεσε ποτέ το κρασί (ούτε η μπύρα, ούτε ο καφές...όλα, ανεξαρτήτως χρώματος, προέλευσης και μάρκας). Αυτή η δυσαρέσκεια, λοιπόν, (η πρώτη, για το κρασί δηλαδή) άρχισε να μην είναι πια τόσο απόλυτη πέρσι, μέσα στην περίοδο των γιορτών, όταν σε ένα street party στην πόλη μου, τόλμησα (γιατί πριν φοβόμουν) και δοκίμασα ένα υπέροχο ροζέ, ελαφρά bubbly κρασί...
Καλά κρασιά για το 2009 λοιπόν, με λιγότερους φόβους και ανασφάλειες, και με περισσότερες, μικρές (για να τις εκτιμάμε) απολαύσεις.
Εγώ προς το παρόν ας απολαύσω το τσάι μέντας μου με ένα σοκολατάκι Mozart!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου