Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

When there's trust there'll be treats, and when we funk we'll hear beats.

Insert soundtrack



Read on:

Ήταν διάφορα που σκεφτόμουν.
Πώς ψάχνεις να δεις αν έχεις ακόμα τον αριθμό του στο κινητό σου, και ξεχνιέσαι και το ψάχνεις με το όνομα που είχες για τόσα χρόνια, αλλά το άλλαξες γιατί πονούσες όταν το έβλεπες. Τελικά δεν πόνεσες. Πιο πολύ ενοχλήθηκες που έκανες τη συνειδητοποίηση πόσο σε πείραζε τότε στις αρχές. Αλλά το αφήνεις έτσι. Όπως το άλλαξες. Με ένα όνομα μικρό. Όπως κάθε αδιάφορος άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή σου.
Και δεν θέλεις να είσαι κι εσύ ένας αδιάφρος άνθρωπος στη ζωή των άλλων, αλλά δεν θέλεις κιόλας να παίρνουν όλοι από σένα, και να προχωρούν σε άλλα.
Δεν νομίζω πως υπάρχει μαγική συνταγή όμως. Πως κάποιοι τα κάνουν όλα σωστά. Μετρά η τύχη, μετρά το θάρρος, μετρούν οι συγκυρίες, μετρούν οι δυνατότες, μετρά η αγάπη.
Δεν υπήρχαν όλα σωστά.
Και δεν ξέρω αν βρέθηκαν τώρα για τον έναν, αλλά εγώ απέχω.

Περνώ καλά, είμαι καλά, δεν με πειράζει που είμαι μόνη, πραγματικά, και δεν το λέω για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου (άλλωστε πότε το έκανα για να το κάνω τώρα;), αλλά γιατί όντως περνώ καλά. Γελώ πολύ, περνώ όμορφα, κάνω πράγματα, μικρά όνειρα και μικρές επιτυχίες, μικρές ικανοποιήσεις, επενδύω αλλού, με χαίρομαι. Δεν είναι πια η σκέψη του που περνά από το μυαλό μου, και περδεύω το όνομά του όταν τον αναφέρω και ντρέπομαι, αλλά μετά σκέφτομαι πως πολύ απλά, έτσι είναι.

Όμως σκέφτομαι πολλά σενάρια για να με τοποθετήσω κάπου και δεν μου βγαίνουν. Δεν μπορώ να με κολλήσω. Δεν μπορώ να με βάλω στην πλοκή.

Θυμάμαι τα λόγια φίλων από τότε, που μου έλεγαν πολύ σωστά διάφορες κουβέντες, και βλέπω πως πλέον βιώνω τη φάση που βλέπω πως όντως είχαν δίκαιο. Αν και το ήξερα από τότε που τα άκουγα, απλά τότε όλα ακουγόντουσαν πολύ μακρινά, τώρα τα ζω, και τελικά-ξέρεις- δεν ήταν τόσο μακρινά.

Και όχι, δεν θα σκέφτομαι το μετά. Θα ζω το τώρα, κι όπου με πάει. Γιατί να αλλάξω μυαλά; Και σαν παιδί καλά περνούσα. Θα συνεχίσω με άδειο μυαλό, άδεια ψυχή, κι όπου με βγάλει.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Εικόνα

Ξέρεις τι;
Ξέρεις πώς κάποια φυτά όταν τους κόψεις ένα κλαδί, για λίγο καιρό μένει χλωρό το κομμάτι από όπου έκοψες, αλλά σιγά σιγά ξηραίνεται, ενώ το υπόλοιπο φυτό αναπτύσσεται;
Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ.
Ότι πλέον ξεκινά να ξηραίνεται εκείνο το κλαδί μου που κόπηκε.
Σε κάποια φάση θα ξεχάσω και ότι υπήρχε κάποτε, και θα μείνει απλά καταγεγραμένο ιστορικά στη μνήμη μου.
Είμαι καλά νομίζω, και χαίρομαι.




εξανάβαλα το τραγουδάκι πιστεύω αλλά αφού εν μες στη λίστα μου, τι να κάμω;

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Some dance to remember, some dance to forget.

Εν που τα all time fav τραγούδια μου το original, που κάθε άποψη (δημιουργεί μου τόσες εικόνες, αγαπώ στίχους, μουσική, όλα...) αλλά τούτη η εκτέλεση προσφέρει μου πάντα κάτι διαφορετικό.
Εν όπως άμα κάμνεις ζέσταμα πριν την άσκηση τζαι σιγά σιγά αννοίουν οι κλειδώσεις σου τζαι ελευθερώνεται η κίνησή σου. Σαν να "λαθκιάζεσαι", χαλαρώνεις, λιώνεις, εν ξέρω πώς να το εξηγήσω.
Enjoy.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

You have reached the end of the week (11)

Άνθισε το πρώτο βατράχι που εφυτέψαμε. Eίχαν μου λείψει, τζαι αγόρασα μερικούς βολβούς τζι εφυτέψαμε τζι επερίμενα πώς και πώς να βλαστήσουν!

Το διάβασμα μου επροχώρησε αρκετά. Εμείναν σπαστικά πράματα να διορθώσω, να προσθέσω, να το δει κανένα άλλο μάτι τζαι να το στείλω για διόρθωση μπας και δεηθεί να μου απαντήσει κανένα σχόλιο, καμιά διόρθωση.
Περιμένω τζαι κάποια πράματα που τη σχολή μου, διαδικαστικά για να νιώσω ότι μπαίνω στην τελική ευθεία.

Ετζοιμούμουν λίο παραπάνω, αλλά τζαι πάλε θέλω ύπνο.
Τρώω λιο πιο καλά τζαι νιώθω καλύτερα, να έχω παραπάνω διάθεση τζαι ενέργεια.
Εμαγείρεψα απλά φαγητά αλλά αρκετές φορές μες στη βδομάδα, τζαι άρεσε μου.
Προσπαθώ πολλά να πίνω νερό αλλά εν μου φκαίνει.

Άκουσα κάμποση μουσική, είχε καιρό να το κάμω. Ελπίζω να συνεχίσω έτσι.

Απόλαυσα ακόμα ένα μπάνιο απλωμένη μες στη μπανιέρα μου, με τη μουσική μου, την ηρεμία μου, τες εικόνες μες στο μυαλό μου, καλές και κακές. Η μια ξέρω ότι θα μείνει κολλημένη στο μυαλό μου για καιρό, αλλά δεν θα σας τη μεταφέρω γιατί θα σας χαλάσω την αισιοδοξία της προηγούμενης ανάρτησης.

Έχω καμιά δεκαριά τραγούδια νομίζω που άκουσα σήμερα στο μπάνιο, θα σας τα βάλλω λία λία μες στις επόμενες μέρες για όποιον ενδιαφέρεται να θυμηθεί κανένα.
Πάρτε ένα προς το παρόν που εν που τα αγαπημένα μου του συγκροτήματος:

Oh well, I don't mind, if you don't mind
Cause I don't shine if you don't shine.
Before you jump,
Tell me what you find when you read my mind...


Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Απ' τη μουσική και πιο πέρα.

Έτσι πολύ απλά και πεζά γιατί δεν είμαι σε φάση να κάνω κάτι dress up.

Περνάς μια φάση όπου ό,τι τραγούδι ακούσεις σου θυμίζει κάτι, σου μιλά: τη ζωή μαζί, την έξοδό σας, την παρέα που κάνατε, τα σχέδια, την εμπιστοσύνη, την εξάρτηση, τη ζωή παράλληλα, την προσμονή της συνάντησης, το ταξίδι, τις διακοπές, το χωρισμό, τη ζωή μετά, τη μοναξιά.
Περνάς και μια φάση όπου είσαι απλά θυμωμένος. Πονεμένος θυμωμένος, αλλά θυμωμένος.
Μια φάση που απλά βρίσκεις γελοία κάποια πράματα.
Και μετά συνειδητοποιείς ότι οδηγείς κι ακούς τραγούδια και τα τραγουδάς μόνος σου στο αμάξι. Τραγούδια που πια δεν σκέφτεσαι πώς αντιστοιχούν στο παρελθόν ή στο παρόν ή στο μέλλον που νόμιζες πως θα είχες. Και όχι απλά ακούς τραγούδια που δεν σε πονούν, αλλά είσαι ικανός να ακούεις να ακούσεις και τα δικά του τραγούδια, αυτά που μοιράστηκε μαζί σου, και να μην νιώθεις καμία διαφορά από τραγούδια που ακούς από αλλού.
Και λες για δες, είμαι καλά. Όχι σούπερ καλά, αλλά καλύτερα. Καλά.
Και θα γίνεις καλύτερα.
Βρίσκεις άλλα πράματα να σε πονάνε (γιατί τι είναι η ζωή σου χωρίς λίγο μαζοχισμό;). Αλλά βλέπεις τα θετικά κι εδώ, και ξέρεις ότι σου κάνει καλό.
Κάνεις πράγματα, πάς σε τόπους, εκτμάς την παρέα του εαυτού σου, περνάς καλά, γελάς όλο και πιο συχνά χωρίς να προσπαθείς. Νιώθεις να βρίσκεις τον τωρινό σου, δικό σου εαυτό μετά από 10 χρόνια περίπου. Εκτιμάς τους ανθρώπους γύρω σου για όσα είναι, για όσα έκαναν, για όσα κάνουν που σε βοηθούν. Είτε για τον εαυτό τους είτε για σένα, εσύ χαίρεσαι και εκτιμάς το αποτέλεσμα.
Είναι τόσο κλισέ, αλλά κάθε τέλος είναι και μια αρχή, πράγματι. Και θα προσπαθήσω να είναι όλα όσο πιο όμορφα και θετικά γίνεται σ'αυτή την αρχή.

(Χαρούμενο τραγουδάκι που πιθανόν να σας ξανάβαλα, γιατί δεν είμαι έτοιμη για άλλα ακόμα.)
)

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Τα παράπονά σας και σε άλλη παραλία.

Προσπαθείς να κάμεις μια δουλειά. Εν φκαίνει όπως πρέπει. Θεωρείς ότι εν δικό σου λάθος.
Μιλάς με συνάδελφο με μεγαλύτερη εμπειρία. Λέει σου θα το δει.
Εν βρίσκει κάτι λάθος. Λαλεί μάλλον εν τεχνικό και μιλά με την εταιρεία που εν υπεύθυνη.
Η εταιρεία εν του διά λύση, ούτε του λέει ότι θα ψάξει τι πάει λάθος. Προτείνει "λύση" εις βάρος του χρόνου μου σαν επαγγελματίας.
Σκάζω και τη δοκιμάζω. Ούτε τζείνο δουλεύκει.
Μιλώ με την εταιρεία, η οποία θεωρεί ότι είμαι ηλίθια ενώ τους έχω αποδείξει επανελημμένα ότι δεν είμαι επιβεβαιώνει ότι δεν δουλεύει ούτε αυτή η λύση. Μου λένε ότι θα προωθήσουν το θέμα πιο πάνω για έλεγχο. 
Προφανώς πριν δεν ήταν αρκετά μεγάλο το πρόβλημα, τωρά που εχρειάστηκε να φαν κι εκείνοι λίγο χρόνο εν πρόβλημα.
Ζητώ λύση εντός της ημέρας. Εννοείται δεν.
Την άλλη μέρα πάλι δεν έχω λύση, και μου λεν να με βοηθήσουν. 

Πλέον η λύση που προτείνουν (και αναγκαστικά δέχομαι) εκτός του ότι είναι εις βάρος του χρόνου μου, έχει και οικονομικό κόστος για μένα.
Τους εξηγώ ότι δεν μπορεί να είναι λύση τούτο που προτείνουν μόνιμα, αλλά ότι πρέπει να είναι μεμονωμένο περιστατικό και ότι θα έπρεπε τέτοια προβλήματα να είχαν επιλυθεί κατά το beta testing του νέου συστήματος αυτού, και μετά να βγει στο κοινό.
Μου απαντούν επαγγελματικότατα "εντάξει Μούνλαϊτ, έλα να κάμνεις τη δουλειά μας". Που δεν είναι ΚΑΝ η δουλειά τους αυτή.
Φρόντισα να διευκρινίσω ότι δεν έχω παράπονο από τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ βοήθεια, αλλά ότι το όλο σύστημα έπρεπε να είναι καλύτερο και να μην έχουμε τέτοια προβλήματα. Και επιμέναν να ειρωνεύονται ότι πρέπει να πάω να κάμω τη δουλειά τους.

Εσύ θα επίστευκες ότι εκαταλάβαν το πρόβλημα σου και θα το μεταφέρουν πάρακατω;
Ούτε εγώ.

Έγραψα μια επιστολή στα κεντρικά τους γραφεία, και την επόμενη μέρα παίρνουν τηλέφωνο να ζητήσουν τα ρέστα από το αφεντικό και να ρωτήσουν εάν έχει ενημερωθεί ότι ο υπάλληλος του γραφείου έχει προβεί σε έγγραφο παράπονο.

Σόρυ;

Σόρυ;

Ναι.

Επειδή ζούμε στη χώρα όπου αν μιλήσεις εσύ ο υπάλληλος άσχημα σε πελάτη, και ο πελάτης πιάσει το μάστρο να παραπονεθεί για σένα, και ο μάστρος πει σου το, ΠΙΑΝΝΕΙΣ ΕΣΥ ΤΟΝ ΠΕΛΑΤΗ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΡΟΥ!!!!!!!

Μαλάκα μου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τούτο το πράμα!

Το αντιμετωπίζουμε και τούτο, απαντά το αφεντικό ότι έχει διαβάσει την επιστολή και ότι συμφωνεί με τα γραφόμενα και επεξηγεί (παρόλο που αυτό περιλαμβανόταν ΚΑΙ στην επιστολή) ότι δεν είναι παράπονο προς το άτομο που μας βοήθησε, αλλά παράπονο προς την εταιρεία το οποίο αισθανθήκαμε ότι δεν θα μεταφερόταν-όχι όπως θα έπρεπε τουλάχιστον.

Και μας απαντούν μαλακές με τη ρίγανη. Μαλακίες στο τετράγωνο. Μαλακίες στον κύβο. Αρλούμπες. Να τους λαλούμε τζείνους απ'ευθείας τα προβλήματά μας. Που τα ξαναείπαμε ΚΑΙ ΓΡΑΠΤΩΣ και δεν έγινε κάτι! Που δεν καταλάβουν ΚΑΝ ποιό είναι το πρόβλημα.

Τζαι μετά εν πρέπει να θέλω να σhίσω το μαγιό μου, να βάψω τα μαλλιά μου μεσh, κάτι τέλοσπαντων να φκάλω τα νεύρα μου.
Έτο κάτι τέτοιες ώρες εν που κάμνω τες σκέψεις τες τερατώδεις μου.
Επαγγελματίες λαλεί σου μετά.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Ναι, ποιός μιλά;

Ποιός είσαι;
Εγώ.
Ποιός είσαι όμως;
Είμαι εγώ.
Και ποιός είσαι εσύ;
Εγώ.

Όχι.
Είσαι αυτός που έγινες.